نزاع بر سر جانشینی رحمت علیشاه منجر به یکی از جالب‌ترین انقطاع‌ها در سلسله صوفیان نعمت اللهی شده است. جایی که صفی علیشاه بعد از مرگ رحمت علیشاه، دست بیعت به سعادت علیشاه می‌دهد ولی بعد از برآورده نشدن انتظاراتش دست از بیعت با او برداشته و دست بیعت به منورعلیشاه می‌دهد و در ادبیاتی عجیب سعادت علیشاه را زندیق جاهل خطاب می‌کند. اما بعد از ادعای قطبیت بارها در سخنان خود دم از ادب می‌زند.

سفر رجال ایرانی به اروپا، تأسیس فراموش‌خانه و نیز وجود برخی شباهت‌های فراماسونری با تصوف، ایرانیان را به فراماسونری جذب نمود. ظهیرالدوله بعد از نزدیکی به صفی علیشاه و شناخت تصوف و افکار و عقاید صوفیانه‌ای که شباهت به عقاید لژهای فراماسونر داشت، ایده تشکیل انجمن اخوت را با صفی علیشاه مطرح کرد، که صفی علیشاه نیز آن را پذیرفت.

دلیل واقفیان در تصاحب اموال، می‌تواند در مورد سایر مذاهب، فرقه‌ها و نحله‌ها جاری و ساری باشد. پس از مرگ نورعلی تابنده عده‌ای از مشایخ و دراویش فرقه‌ی گنابادیه با جانشین او بیعت نکرده و از این مهم سر باز زده‌اند. چه بُعدی دارد که اموال زیاد و اختیارات وسیعی که تابنده به برخی مشایخ مانند مصطفی آزمایش داده، سبب این تمرد شده باشد؟

حضرت امام خمینی(ره) پرده از چهره متکبر اقطاب صوفیه برداشته و تکبر آنان را از بی‌ایمانی و بی‌معرفتی آنان دانسته و معتقد است که نه‌تنها اقطاب صوفیه واصل الی الله نشده‌اند بلکه درراه مانده‌اند و تکبر آن‌ها پرده و حجابی گشته بین آنان و رسیدن به مقامات معنوی. اما امام خمینی(ره) با این سخنان نه‌تنها ادعای ننگ صوفی بودن را از خود پاک کرده است بلکه خط بطلانی بر تصوف و سلوک باطل آنان کشیده است.

با نگاهی گذرا به کارنامه محمدعلی طاهری و مرور اجمالی اعتقاداتش و وام‌های فراوانی که عرفان ساختگی‌اش از عرفان تقلبی تصوف به عاریت گرفته می‌بینیم که واکنش او نسبت به مرگ بهنام محجوبی‌ و اظهار تاسف او چندان هم عجیب نیست. با مشکوک خواندن مرگ وی و متهم ساختن سیستم قضایی ایران هم‌نوا با ضد انقلاب بر علیه نظام اسلامی داد سخن می‌دهد تا بیش از پیش بتواند از غرب و دشمنان قسم‌ خورده‌ی مردم ایران، امتیاز بگیرد.

محمد اسماعیل صلاحی قطب خودخوانده دراویش گنابادی در واکنش به دیدار پاپ با آیت الله سیستانی به بررسی نحوه برخورد جمهوری اسلامی ایران با مرجعیت شیعه پرداخت و مدعی شد که شروع انقلاب اسلامی هم‌زمان شد با شروع تخریب مرجعیت شیعه، که نیروهای انقلابی بتوانند هر کسی را خواستند مرجع کنند و در این راه از تخریب هیچ‌کس، حتی آیت الله خویی و آیت الله شریعتمداری و امام موسی صدر ابایی نداشتند.