برقعی از بزرگان جریان قرآن‌بسندگی می‌نویسد: عالم برزخ، عالم خاموشی، مدهوشی و بی‌خبری از دنیا و حیاتی غیرکامل و بی‌جنبش است. کسی که از دنیا رفته، هیچ اطلاعی از این دنیا ندارد؛ در حالی که در قرآن آمده است: «نپندارید که شهیدان راه خدا مرده‌اند، بلکه زنده‌اند (به حیات ابدی و) در نزد خدا متنعّم خواهند بود».

برقعی یکی از چهره‌های شاخص قرآنیون است که منکر بسیاری از ضروریات شیعه از جمله مسئله توسل شده است و برای اثبات ادعای خود می‌نویسد: شنیدن صدا توسط اموات (اهل‌بیت (ع)) مخالف با عقل است؛ زیرا راه شنیدن، گوش است و با از دنیا رفتن، گوش نمی‌شنود و به خاک تبدیل می‌شود. این ادعای برقعی صحیح نیست؛ زیرا انسان، دو بعد دارد؛ بعد مادی و غیر مادی که همان روح است و با از بین رفتن جسم، روح از بین نمی‌رود.

برقعی از چهره‌های شاخص جریان «قرآنیون» می‌نویسد: تمام آن آدابی که در کتب دعا و زیارات، دلالت بر اذن دخول دارد، آدابی است که برخی به دروغ بر امام بسته‌اند؛ زیرا در زمان ائمه، گنبد و رواق و بارگاهی نبوده و هنوز از پول حرام سلاطین، این چیزها ساخته نشده بود؛ این در حالی است که قرائن و شواهد تاریخی، خلاف ادعای برقعی را اثبات می‌کند.

سید مصطفی طباطبایی، از چهره‌های شاخص جریان قرآنیون، منکر علم غیب انبیاء الهی است؛ در حالی که آیات متعددی از قرآن، گواهی می‌دهند که خداوند چنین علمی را در اختیار پیامبران و پیشوایان الهی قرار داده است.

برقعی از چهره‌های شاخص قرآنیون، بر این باور است که ارواح انبیا و صلحا و شهدا از دنیا آگاهی ندارند و برای اثبات مدعای خود به داستان حضرت عزیر (ع) در قرآن اشاره می‌کند؛ در حالی که آیه مذکور، هیچ دلالتی بر ادعای وی ندارد؛ زیرا اساس این واقعه، به خاطر اثبات چگونگی زنده کردن به او اتفاق افتاده و او نمی‌بایست از اتفاقات به وجود آمده خبر داشته باشد!

طباطبایی از چهره‌های شاخص جریان قرآنیون، بنا به گفته خودش، تنها بر آنچه که به صراحت از قرآن می‌فهمد تکیه می‌کند و بسیاری از احادیث نقل شده را رد می‌کند و از برخی عقاید امامیه، فاصله گرفته و به اعتقادات وهابیت روی آورده است.