پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ «سید ابوالفضل برقعی » یکی از چهره‌های شاخص جریان قرآنیون، شنیدن صدا توسط اموات (اهل بیت علیهم‌السلام) را مخالف عقل می‌داند؛ زیرا راه شنیدن، گوش است و با از دنیا رفتن، گوش نمی‌شنود و به خاک تبدیل می‌شود.[1]

در نقد و پاسخ به این ادعای برقعی باید گفت که این ادعا صحیح نیست؛ زیرا انسان، دو بعد دارد؛ یک بعد مادی و یک بعد غیر مادی که همان روح است و با از بین رفتن جسم، روح از بین نمی‌رود.

علاوه بر این، خداوند متعال در قرآن چند مرتبه بر پیامبران (که در این دنیا نیستند) سلام و درود فرستاده است و هرگز این سلام‌‏ها و درودها، تحیات خشک و تعارف‏‌هاى بى‌معنا و تشریفاتى نبوده است. مانند آنکه مى‌فرماید: «سَلامٌ عَلى نُوحِ فِى الْعالَمین»،[2] «سَلامٌ عَلى ابْراهیم»،[3] «سَلامٌ عَلى مُوسى وَ هارُون»،[4] «سَلامٌ عَلى آلْ یاسین»،[5] «سَلامٌ عَلَى الْمُرْسَلینَ».[6]

همچنین تمام مسلمانان جهان با اختلاف‌هایى که در فروع فقهى دارند، هر صبح و شام در تشهد نماز، پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله را مورد خطاب قرار داده و مى‌گویند: «السَّلامُ عَلَیْکَ ایُّها النَّبىُّ وَرَحْمَةُ اللَّهِ وَبَرَکاتُهُ». اگر به راستى چنانکه برقعی ادعا کرده است، ارتباط و پیوند ما با پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله، مقطوع و بریده است، پس چنین سلامى، آن هم به صورت خطاب، چه معنایى دارد؟

علاوه بر مطالب گفته شده، باید گفت که گفتگوی حضرت صالح و حضرت شعیب علیهما‌السلام با امت هلاک‌شده خود از جمله این شواهد است که ادعای برقعی را نقض می‌کند.[7] همچنین این بیان خداوند که در قرآن کریم می‌فرماید: «وَسْئَلْ مَنْ أَرْسَلْنا مِنْ قَبْلِکَ مِنْ رُسُلِنا أَجَعَلْنا مِنْ دُونِ الرَّحْمنِ آلِهَةً یُعْبَدُونَ»؛[8] «از پیامبران ما که پیش از تو فرستاده‌‏ایم بپرس که آیا جز خداى رحمان، خدایان دیگرى را براى پرستش آنها قرار داده بودیم؟»

ظاهر آیه این است که پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله می‌تواند از همین حیات طبیعی با پیامبران که در دنیای دیگر به سر می‌برند، سخن بگوید تا روشن شود که دستور خداوند در تمام قرن‌ها و اعصار به تمام پیامبران این بود که جز خدای یگانه را نپرستند.[9]

بنابراین بر خلاف آنچه که برقعی ادعا کرده است، باید گفت پیامبران و اولیاء الهی، صدای ما را می‌شنوند و شواهد قرآنی و روایی نیز می‌گوید که پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله با اموات سخن می‌گفت.

پی‌نوشت:
[1]. برقعی، سید ابوالفضل، خرافات وفور در زیارات قبور، ص60.
[2]. سوره صافات، آیه 79.
[3]. سوره صافات، آیه 109.
[4]. سوره صافات، آیه 120.
[5]. سوره صافات، آیه 130.
[6]. سوره صافات، آیه 181.
[7]. «فَتَوَلَّى عَنْهُمْ وَقَالَ يَا قَوْمِ لَقَدْ أَبْلَغْتُكُمْ رِسَالَةَ رَبِّي وَنَصَحْتُ لَكُمْ وَلَكِنْ لَا تُحِبُّونَ النَّاصِحِينَ»؛[اعراف/79] «پس (چون علایم عذاب رسید) صالح از آنان روی گردانید (و از ایمان آنها ناامید شد) و گفت: ای قوم، من ابلاغ رسالت از خدای خود نمودم و شما را نصیحت کردم لیکن شما (از جهل و غرور) ناصحان را دوست نمی‌دارید.»
«فَتَوَلَّى عَنْهُمْ وَقَالَ يَا قَوْمِ لَقَدْ أَبْلَغْتُكُمْ رِسَالَاتِ رَبِّي وَنَصَحْتُ لَكُمْ  فَكَيْفَ آسَى عَلَى قَوْمٍ كَافِرِينَ»؛[اعراف/93] «آن گاه شعیب از آن مردم بی‌ایمان روی گردانید و گفت: ای قوم، من به شما ابلاغ رسالت‌های خدای خود کردم و شما را اندرز و نصیحت نمودم، اکنون من چگونه بر هلاک کافران غمگین باشم!»
[8]. سوره زخرف، آیه 45.
[9]. قرائتی، محسن، تفسیر نمونه، ج6، ص456، تهران، مرکز فرهنگی درس‌هایی از قرآن، 1383 ش، چاپ یازدهم.