صحابه
مفتی‌های وهابی ادعا می‌کنند شیعیان به اصحاب و یاران رسول خدا (ص) توهین و ناسزا می‌گویند و این عمل، سبب خروج آنان از دین و ایمان می‌شود؛ اما با بررسی منابع معتبر اهل سنت مشخص می‌شود که بسیاری از صحابه یه این عمل مشغول بوده‌اند. معاویه از کسانی است که در دوران حیات سراسر خباثتش به دلیل دشمنی با امیرالمومنین (ع) ایشان را مورد سب قرار می‌داد.
وهابیون با شبهات پوچ و خام خود قصد دارند تا بر خلاف آیات قرآن، مقام اهل بیت رسول خدا (ص) را هم ردیف با صحابه معرفی کنند. قصد آنان از این کار، پایین آوردن مقام اهل بیت (ع) و برابری با افرادی است که در قرآن بارها به نفاق بعضی از آنان اشاره شده است. طلب رضایت خدا برای اهل بیت (ع) که سیدة النساء و سیدی الشباب هستند، بی‌معرفتی به مقام آن انوار طیبه است.
ابوسفیان همزمان با ظهور اسلام از بزرگان قریش بود؛ او پس از اینکه شکست مشرکین را قطعی یافت، به ناچار مسلمان شد. با اینکه در ظاهر مسلمان بود، در گزارشهای تاریخی مواردی یافت شده که عدم اعتقاد وی به اسلام و خداوند را می‌رساند. برخی از صحابه نیز بر نفاق او شهادت داده‌اند.
مفتی‌های وهابی معتقدند، عده‌ای از اراذل و اوباش مصری و کوفی برای تغییر دین اسلام به مدینه آمدند و بعد از محاصره طولانی مدت خانه عثمان، او را به قتل رساندند. آنان با تحریف تاریخ، قائل هستند که این فتنه تحت تأثیر عبدالله بن سبأ و مالک اشتر پایه گذاری شد، در حالیکه منابع تاریخی اهل سنت، از نقش بعضی از اصحاب، همچون طلحه یاد می‌کنند.
دوران حکومت عثمان خلیفه سوم اهل سنت، دورانی خاص و حساس بود. هرچند با به قدرت رسیدن وی لطمه‌های غیر قابل جبرانی بر پیکره اسلام وارد شد، اما تهمت غیر قابل بخشش وهابیون به امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) به عنوان قاتل عثمان، فرار از حقیقت واقعیت تلقی می‌شود.
سلفی‌ها می‌گویند ما سیره «سلف صالح» را مبنای عمل خود قرار داده‌ایم؛ اگر قید «صالح» احترازی است و پیشینیان را به دو گروه صالح و غیرصالح تقسیم می‌کند، اشکال این است که راه تشخیص صالح از غیرصالح چیست؟ آیا حکام اموی که خون اهل بیت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و هزاران بی گناه را ریختند، از سلف صالح هستند؟
آن‌چه انسان را به تعجب وا می‌دارد، کلام ابن‌کثیر دمشقی در باب تعریف صحابه است. او می‌نویسد: «صحابه کسی است که پیامبر را در حالیکه مسلمان است، ببیند، اگرچه مصاحبت او طولانی نشود و از او نیز روایت نقل نکرده باشد؛ این قول جمهور علمای سلف و خلف است.»
معنای ارتداد بعد از رحلت رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) یکی از مسائل مهم ما بین شیعه و اهل‌سنت است. ارتداد در روایات شیعه به معنای عدم پذیرش ولایت امیرالمومنین (علیه‌السلام) می‌باشد در حالیکه شخص منکر ولایت همچنان مسلمان است و احکام اسلام بر او حمل می‌شود. اما ارتداد در روایات اهل‌سنت به معنای خروج از دین و کفر است.
همان‌گونه که نفاق در مدینه وجود داشت مکه نیز از وجود منافقین بی‌بهره نبوده و برخی از آیات سوره عنکبوت تصریح به این مدعا دارند پس نمی‌توان گفت که هر کس درابتدای اسلام در مکه ایمان آورده، از روی اخلاص بوده است.
از تعصبات مذهبی نقل شده در اوایل قرن 10 هجری، این است که فردی را به جرم این کلام که ستایش کردن از صحابه بر روی منبر واجب نیست و نگفتن آن به خطبه (نمازجمعه) صدمه‌ای نمی‌زند، گردن زدند؛ این مطلب را ابن‌عماد حنبلی در شذرات الذهب در شرح حال ظهیر الدین اردبیلی حنفی مشهور به قاضی زاده می‌نویسد.
علی‌رغم متواتر بودن جریان غدیر خم در کتب فریقین، ولی باز برخی از مغرضین اهل سنت به خاطر جهل و نادانی و تعصبات بی جا و همچنین انکار بزرگان سلف خود، سعی دارند تا جریان مهم تاریخی غدیر را به بوته فراموشی بسپارند. روز عیدی که خلافت و وصایت پیامبر به مردم ابلاغ گردید و مسلمانان و حتی خلفای غاصب در این روز ابراز شادی کردند.
برخی از صحابه در كنار بستر بيمار پيامبر، از نوشتن وصيت ایشان جلوگيری کردند، که با این کار چند مخالفت آشكار قرآنی انجام دادند: مخالفت با آيه‌ای که سخنان پیامبر را جز وحی نمی‌داند؛ مخالفت با آیه تبعیت از رسول خدا؛ مخالفت با آیه بلند نکردن صدا در محضر پیامبر؛ مخالفت با آيه رضایت کامل به داوری پیامبر و نهی از اذیت پیامبر، و با این کار موجبات گمراهی امت اسلام را سبب شدند.
خداوند با علم و حکمتش در امتحانی قرآن و پیامبر اکرم را برای هدایت بشر فرستاده و شیطان هم انسانها را می‌فریبد؛ خداوند فرموده: «بگو -ای پیامبر- از شما هیچ چیزی در مقابل رسالتم نمی‌خواهم، مگر محبت و دوستی با اهل بیتم.» اما بعد از رحلت پیامبر اسلام، با دختر پیامبر به خاطر برخی مسائل که حق مسلّم ایشان بود، به نزاع پرداختند و منجر به کدورت و ناراحتی شدید ایشان شد.
فعالیت‌های جهادی تکفیری وهابیت، در قالب احزاب و گروه‌های به اصطلاح اسلامی انجام می‌شود و خشونت جزو لاینفک اندیشه‌های آن‌ها است. پرورش گروه‌های تندرو و متعصب مانند طالبان و سپاه صحابه و داعش و جندالله و... یکی از اقدامات اصلی وهابیت است تا بتواند سیاست‌های خود را در منطقه پیاده کند و خاورمیانه‌ی پر تنش و ناامنی به وجود آورد.