ابن‌عساکر در مورد تلاوت قرآن توسط سر مقدس امام حسین (علیه‌السلام) در ملأعام و جلوی انظار عمومی مردم شام می‌نویسد: سلمه بن کهیل نقل می‌کند: من سر حسین بن علی (علیهما‌السلام) را بر بالای نیزه دیدم که این آیه‌ی قرآن را می‌خواند: «فَسَيَكْفِيكَهُمُ اللَّهُ ۚ وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ»[بقره/137] و

ابن اثیر به نقل از واقدی نقل می‌کند که تا قرن‌ها بعد از شهادت جناب حمزه، مسلمانان قبل از برگزاری مراسم عزاداری برای اموات و شهدای خود، ابتدا برای مصائب جناب حمزه گریه می‌کردند.

محب الدین طبری می‌نویسد: «عبدالله بن مسعود گفت: در جریان جنگ احد، تاکنون ندیده بودیم که پيامبر برای كسی به شدت گريه كند، به این صورت كه در شهادت عموی خود حمزه می‌‌گریست. بعد از شهادت حمزه، بدن او را به طرف قبله گرداند.

سوره انسان نزد جمهور مفسرین مدنی است؛ نزد ابن عباس، مکی است و یا برخی از مفسرین ابتدای سوره را تا آیه 23، مدنی و باقی سوره را مکی دانسته‌اند.
تفسير القرآن، عزالدين عبدالعزيز (سلطان العلماء)، ج3، ص398.

ثعلبی می‌گوید: بین علما در سبب نزول آیات 7 تا 13 سوره انسان اختلاف شده است. غیر مقاتل و ابن فتجویه گفته‌اند در مورد علی بن ابی‌طالب، فاطمه و کنیز آنها به نام فضه نازل شده است و قضیه سه روز روزه گرفتن و بخشیدن افطار به مسکین و یتیم و اسیر را نقل می‌کند.
الکشف و البیان، ثعلبی، ج10، ص98.

بغوی می‌نویسد: «سوره‌ی انسان طبق نظر مجاهد و قتاده، در مدینه نازل شده است.»
او می‌گوید: «حسن بصری و عکرمه، به غیر از آیه 24 سوره انسان، که در مکه نازل شده، نزول تمامی آیات را در مدینه می‌دانند.»
معالم التنزیل، بغوی، ص1369.