داود بن سلیمان می‌گوید: ما بسیاری از افراد را می‌شناسیم که از همه چیز خبر داشتند و حتی از حال جنین در رحم مادر نیز خبر می‌دادند.
نحت حدید الباطل و برده بادله الحق الذابه عن صاحب البرده، داود بن سلیمان نقشبندی، ص49.

شعیب الارناووط در تعلیقی که بر صحیح ابن حبان دارد، حضرت علی (علیه‌السلام) را به لقب «امیرالمؤمنین» یاد کرده است و تصریح دارد: «واقعه بین امیرالمؤمنین علی بن ابی‌طالب (علیه‌السلام) و بین خوارج در سال 37 هجری رخ داد.»
الإحسان فی تقريب صحيح ابن حبان، ابن بلبان، ج15، ص140.

شوکانی در نیل الاوطار، حضرت علی (علیه‌السلام) را به لقب «امیرالمؤمنین» خوانده و تصریح دارد: «به تحقیق ثابت است از امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) و عمر و زید بن ثابت و غیر ایشان.»
نیل الاوطار، شوکانی، ج1، ص108.

نسائی در سنن الکبری بابی با عنوان «ذِكْرُ خَصَائِصِ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ وَذِكْرِ صَلَاتِهِ قَبْلَ النَّاسِ، وَأَنَّهُ أَوَّلُ مَنْ صَلَّى مِنْ هَذِهِ الْأُمَّةِ» دارد که به صراحت، حضرت علی (علیه‌السلام) را با لقب «امیرالمؤمنین» آورده است.

داود بن سلیمان می‌گوید: احمد بن حنبل و ترمذی، روایتی از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بدین صورت نقل کرده‌اند که حضرت فرمود: «فتجلّی لی کل شیء و عرفت»
طبق این روایت نیز مشخص است که رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به همه امور علم داشته‌اند. ترمذی این روایت را حسن صحیح می‌داند.

داود بن سلیمان می‌گوید: آیاتی هم‌چون آیه 65 سوره نمل «بگو: کسانی‌که در آسمان‌ها و زمین هستند، غیب نمی‌دانند جز خدا!» بر این دلالت نمی‌کند که اولیاء الهی، به امور غیبی علم ندارند، بلکه صرفاً بر آن دلالت دارد که علم غیبِ آن بزرگواران، استقلالی نیست؛ یعنی وابسته به عنایت پروردگار است.