ابن‌تیمیه در موارد متعددی ادعای اجماع کرده است که شیعه دروغ‌گوترین فرقۀ اسلامی است و از این سخن در همۀ فرصت ها کمال بهره را برده است؛ در حالی‌که مرادِ وی از دروغ، «تقیه» است و در مواردی نیز به این امر تصریح کرده است، در حالیکه خودِ ابن تیمیه تقیه را قبول دارد و در جلد بعد همین کتاب، فتوا به جواز

ابراهیم سلیمان جبهان درباره امام صادق (علیه‌السلام) می‌نویسد: «من همیشه کنار اسم جعفر بن محمد، علامت سؤال قرار می‌دهم، به خاطر اصلاح خطايی رايج که نويسندگان مرتکب شده‌اند و کنار اسمش، لقب صادق را نوشته‌اند و اين کلمه را لقب و علامت او قرار داده‌اند، و در واقع اين نوع نام‌گذاری يا صحيح‌تر بگويم، ا

بخاری در صحیح خود، حتی یک حدیث هم از امام جعفر صادق (علیه‌السلام) نقل نکرده است؛ شاید برخی توجیه کنند و بگویند: بخاری در روایت نکردن از امام صادق، تعمد نداشته و این امر اتفاقی بوده و شاید غفلت کرده است؛ درحالیکه ابن تیمیه می‌نویسد:

احمد امین درباره امام صادق (علیه‌السلام) می‌نویسد: در مجالس درس امام صادق(علیه السلام)، تنها کسانی که بعدها مذاهب فقهی را تأسیس کردند، شرکت نمی‌کردند، بلکه فلاسفه و طلاب حکمت و افراد گوناگون از ادیان دیگر مثل: مسیحیان و یهودیان و زرتشتیان و...

آلوسی می‌نویسد: ابوحنیفه با آن همه عظمت و جایگاهی که نزد اهل‌ سنت دارد، بر خود فخر می‌کرد و با لسان فصیحی می‌گفت: «(لو لا السنتان لهلک النعمان) اگر آن دو سال نبود، نعمان (ابوحنیفه) هلاک می‌شد»، و نیز گفته: «من هرگز فقیه‌تر از امام صادق ندیده‌ام» و برخی دیگر از علمای اهل‌ سنت گفته‌اند: «ابوحنیفه،

شقرانی که فردی گناه‏کار و شراب‏‌خوار بود، می‌‏گوید: گرفتار و سرگردان بودم که ناگهان جعفر بن محمد را دیدم؛ پس گفتم: فدایت شوم، من غلام شقرانی هستم و حاجت خود را اظهار کردم. پس حضرت به من عطایی کرد و سپس فرمود: ای شقرانی!