ابن‌تیمیه می‌گوید: «شخصی در جلوی بتی سجده کند و با قلبش قصد سجده برای آن بت را نکرده باشد، بلکه با قلبش قصد سجده برای الله کرده باشد؛ با آن سجده کافر نمی‌شود، و در صورتی‌که در بین مشرکان باشد و از جانش بترسد، انجام چنین سجده‌ای مباح خواهد بود و به این شکل، در ظاهر فعلش با آن‌ها موافق خواهد بود، اما با قلبش قصد سجده برای الله می‌کند؛ چنان‌که ذکر شده که بعضی از علمای مسلمین و علمای اهل کتاب و نحو آن، همانند چنین سجده‌ای را با مشرکان انجام داده‌اند تا این‌که آن‌ها را به اسلام دعوت کنند و بر دستان آنان اسلام آوردند و باعث نشد که مشرکان در همان ابتدای امر، از آن‌ها (و دعوت به اسلامشان) نفرت پیدا کرده، رویگردان شوند.»
مجموعة الفتاوی، ابن تیمیه، ج14، ص120.
در این کلام، هم تقیه پذیرفته شده و هم نیت و قصد افراد، در نسبت دادن یک صفت (کفر، شرک، اسلام، عبادت الله، ...) مورد پذیرش واقع شده است؛ در این‌جا ابن‌تیمیه اقرار کرده است که با وجود این‌که عمل این مؤمن در ظاهر با عمل مشرکان شبیه است، ولی قصدش اهمیت دارد؛ این همان چیزی است که شیعیان در پاسخ به ایراد سجده بر مهر، استغاثه به صالحان، تبرک، زیارت و ... داده‌اند و مورد پذیرش مخالفین قرار نگرفته، ولی در کلام ابن‌تیمیه، همین استدلال با صراحت آمده و جایز دانسته شده است.
مقاله: «پذیرش تقیه، و اعتبار نیت فاعل در جواز یا نهی عمل، توسط ابن تیمیه»