از پیامبر اکرم و امام صادق (علیه‌السلام) روایت شده که حضرت یونس قوم خود را به ایمان دعوت می‌کرد و آنها اجابت نکردند، سپس بر آنان نفرین کرد، خداوند به وی وحی کرد که در فلان روز عذاب بر آن‌ها نازل می‌شود و ایشان در آن روز توبه و گریه کردند و خداوند عذاب را از آن‌ها برداشت.

سید مرتضی در مورد اعتقاد شیعه درباره وعد و وعید می‌گوید: «بر خداوند واجب است به آن‌چه وعده داده، وفا کند، و وفای به آن‌چه از آن بیم داده بر او واجب است، زیرا وجوب وفای به وعده در شمار عدل و انصاف است که هر دو بر خداوند واجبند، و از طرفی دیگر بر خداوند واجب است به بندگان خود سود برساند و با آن‌که

تقی‌الدین سبکی می‌نویسد: «کتاب عرش برای ابن‌تیمیه است و قبیح‌ترین کتاب ابن‌تیمیه، کتاب العرش است و شیخ ابوحیان ابتدا ابن‌تیمیه را بزرگ می‌شمرد و زمانی که شیخ بر این کتاب واقف و خبردار شد، پیوسته ابن‌تیمیه را لعن می‌کرد تا این‌که از دنیا رفت.»

صفدی شافعی می‌گوید: علما در رد افکار و اندیشه‌های ابن‌تیمیه کتاب‌های زیادی نوشتند و این ردیه‌ها به دست ابن‌تیمیه می‌رسید، ولی اعتنایی به آن‌ها نمی‌کرد، اما وقتی کتاب التحقیق فی مساله التعلیق از سبکی به دست وی رسید، با تعریف و تمجید از نویسنده آن گفت: این یک رد فقیهانه بر من است.

سبکی در کتابی که در رد ابن‌تیمیه نگاشته، درباره وی می‌نويسد: «افکار ابن تیمیه با عقیده اکثر مسلمین ناسازگار است و حرف‌های بدعت‌آمیزی را در اصول عقاید زده، او خودش را تحت تبعیت و پیروی از کتب خدا و سنت پیامبر مخفی کرده و پایه‌های ستون اسلام و عقاید مسلمانان را از بین برده و این‌طور وانمود می‌کند ک

شیخ شهاب‌الدین می‌گوید: دوست داشتم عقیده اهل سنت و جماعت را بیان کنم تا فساد و بطلان گفته‌های ابن تیمیه روشن شود، هر چند نیازی به ابطال گفته‌های ابن تیمیه نیست، زیرا خود ابن تیمیه همه ادعاهایش را نقض می‌کند و هر قاعده‌ای را که بنا نهاده، خودش آن قاعده را از بین برده است.