عبدالله بن مسعود گفت: ما معجزات را برکت می‌شمردیم، (و طبق آیه 59 سوره اسراء که خدا فرموده: ما نشانه‌ها را نمی‌فرستیم مگر برای ترسانیدن (کفار)) و شما آنها را از باب ترس می‌شمارید؛ ما در سفری همراه پیامبر بودیم، آب کم شد؛ پیامبر فرمود: از آب باقیمانده بیاورید؛ ظرفی آوردند که در آن اندکی آب بود؛ ایش

در حکایتی آمده است که افرادی از اهل کتاب به نام‌های (زریر، تمام، دریس) آن‌چه را که بحیراء، راهب مسیحی، دیده بود را در وجود پیامبر اکرم در دوران طفولیت حضرت، دیده بودند و مترصد فرصتی بودند که بحیرا مانع آن می‌شد و آن‌چه از صفات و نام او در کتاب الهی خودشان آمده بود را برای ایشان گوشزد می‌کرد و به

یهودیان به حضرت موسی (علیه‌السلام) اتهام قتل برادرش هارون را به علت حسادت زدند.
انسان العیون فی سیرة الامین، حلبی شافعی، ج1، ص422.
مقاله: «تلاش قوم یهود برای کشتن پیامبر اسلام»

مورخین نقل کرده‌اند بعد از هجرت پیامبر و در اواخر عمر ایشان برخی از اصحاب، هنگام برگشت پیامبر از جنگ تبوک، به تعداد ده یا دوازده یا چهارده نفر، سوء قصد به جان پیامبر را داشتند که موفق نشدند و پیامبر توسط جبرئیل خبردار شده و حذیفه که همراه ایشان بود، از اسامی آن افراد مطلع بود.

ابن‌جوزی می‌نویسد: «عمر بن خطاب شمشیری را حمایل کرد و در زیر لباس خود قرار داد تا پیامبر را به قتل برساند، وقتی پیامبر اسلام جلوی او قرار گرفت، حضرت گوشه‌ی لباس او را گرفت و کنار زد و شمشیر نمایان شد، پس به او گفت: آیا بس نمی‌کنی ای عمر! تا این‌که خداوند رسوایی و خواری بر تو فرود آورد.»

انس بن مالک نقل می‌کند که عمر بن خطاب را دیدم که شمشیر برداشته بود و با مردی از قبیله بنی‌زهره برخورد کرد؛ آن مرد گفت: ای عمر! آهنگ کجا داری؟ گفت می‌خواهم محمد (صلی‌الله‌علیه‌‌وآله) را بکشم. آن مرد گفت که فرضاً او را بکشی، چگونه از شمشیرهای بنی‌هاشم رهایی می‌‌یابی؟