از جمله کارهای انحرافی صوفیه، التزام به ورود و صدور آنها در مقام سیر و سلوک به راهنمایی مرشد است؛ با این پنداشت که مرشد، اعرف به راه های سیر خواهد بود و پیروی او در ایصال و وصول، پر شتاب است.

سخنانی از بزرگان صوفیه در مورد تعارض تصوف با اسلام و بی نیازی از شریعت هنگام رسیدن به حقیقت. صوفیه بر این اعتقاد اند که انسان بعد از مدتی که به شریعت عمل نمود به طریقت می رسد و شریعت از دید او ساقط می شود و این مطلب در کتب مهم اهل تصوف آمده است.

صوفیه به خاطر آنکه بتواند اعمال خلاف شرع بزرگان و اقطاب خود را توجیه کند متوسل به حربه ای به نام کرامت می شود، که این تعریف از کرامت بر خلاف سیره معصومین (ع) است.

ایشان امر ولایت را سرّی از اسرار دانسته اند که نزد ایشان قرار دارد و این ولایت و قطبیت را نوری می دانند که هم در چراغ دان انبیا و اولیا می سوزد و هم برای صوفیه و بزرگانش

متصوفه به زعم باطلشان با قانونمند نشان دادن خویش قصد دارند، از معرض اتهام منحرف بودن بگریزند! که این نشدنی است.

فرقه های صوفیه هرکدام برای خود در قالب تشکیلات، قوانینی برای خود وضع کرده اند و به زعم خود این قوانین را نشانه ای برای مشروعیت و حتی افضلیت نسبت به سایر فرق قلمداد می کنند