پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ هر صاحب عقیده انحرافی و باطل، سعی می کند به گونه ای خود را به نحوی آرام و در خفاء، به مخاطب عرضه کند که از سوی دیگران هجمه ای سنگین به وی وارد نشود و او بتواند در صورت هجوم هجمه ا حتمالی از خود دفاع کند لذا به آرامی و پنهانی عقاید خود را مطرح می کند تا جایگاهش مستحکم شود و بعد از استحکام جایگاه، شروع به ترویج عقاید انحرافی خود می کند. چرا که در برابر مخالفان عده ای هم موافق دارد که می توانند از وی پشتیبانی کنند. اما در دین مبین اسلام این علماء و مراجع هستند که محافظان دین مردم هستند و در مواقع لزوم به صحنه آمده و از انحرافات عقیدتی جلو گیری می کنند. اما مواجهه علماء و ارادت مردم به ایشان همواره در موضوعات مختلف زبانزد است و جریان صوفیه هم از این قاعده مستثنی نیست.     
آخوند ملا سلطان محمد در اولین کتاب خود «سعادتنامه» که در سال 1312 ه ق به چاپ رساند، کمتر از کلمه صوفی استفاده کرده و در آن دست به عصا راه رفته است. اما وقتی که بازار طبابت او گرم شده و کمال استفاده را از اختلافات نوقاب و ریاب برد، زمینه را برای افشاء نیات سوء خود مناسب دید و در دو کتاب «ولایتنامه» و «بشاره المومنین» که در سال 1323 ه ق به طبع رسانید، ادعاهای خود را آشکار نمود.
پس از علنی شدن دعاوی ملا سلطان محمد، مردم متدین گناباد به مقابله با او برخاسته و از محضر مراجع بزرگ تقلید استفتاء نمودند. در این میان تعدادی از آن استفتائات و پاسخ مراجع تقلید در اینجا نقل می شود:
عده ای از روستای خیبری برای زیارت قبور ائمه اطهار علیهم السلام به کربلا و نجف مشرف می شوند و به محضر آیت الله میرزا محمد تقی شیرازی (میرزای شیرازی دوم) شرفیاب شده و در مورد خانقاه بیدخت و مرام صوفیگری که ملاسلطان محمد آن را ترویج می کند، کسب تکلیف می کنند، مرحوم میرزای شیرازی می فرماید، «در عراق جمعی از اعراب به سرقت اموال مردم مشغولند، شبها کمین می کنند و سرقت می کنند و اما ملا سلطان دزد دین است؛ از وی اجتناب کنید، دوری نمایید، دوری نمایید.»
جمعی دیگر از زائرین گناباد، در نجف اشرف به محضر مرحوم آیت الله ملا محمد کاظم خراسانی رسیده و درباره خانقاه بیدخت و موسس آن استفتاء می کنند و مرحوم آخوند خراسانی حکم به ارتداد وی کرده و او را مهدور الدم می نامد.
زائرین پس از مراجعت به گناباد، جریان ملاقات خود را با مرحوم آخوند خراسانی به مردم شرح می دهد. در نتیجه چند نفر داوطلب شده که ملا سلطان محمد را به قتل رسانند. و بالاخره در شب 27 ربیع الاول 1327 ه ق جعفر بیدختی به تنهایی او را به قتل می رساند.[1]  و در بیدخت مدفون گردید.
پس از قتل ملا سلطان محمد ملا علی نورعلیشاه بر مسند پدر نشست و ده سال با حمایت دولت موقت، به بهانه قتل پدرش به تصفیه حساب با مردم پرداخت. اما سرانجام شبانه از گناباد فرار و در کاشان به دست ماشاالله خان پسر نایب حسین کاشانی که از مریدان بود در تاریخ 14 ربیع الاول 1337 ه ق به قتل رسید.[2] و در حرم حضرت عبد العظیم در مقبره سعادت علیشاه دفن شد.
سومین قطب خانقاه بیدخت، شیخ محمد حسن بیچاره (صالح علیشاه) است که پس از قتل پدرش نورعلیشاه، اداره خانقاه بیدخت را بر عهده گرفت و پس از 50 سال تکیه بر آن مسند، در مرداد ماه 1345 ه ش از دنیا رفته و در مقبره جدش ملا سلطان محمد در بیدخت مدفون شد.
چهارمین قطب خانقاه بیدخت سلطان حسین تابنده (رضا علیشاه) است که پس از مرگ پدرش عهده دار این سمت گردید. وی در طول مبارزات مردم مسلمان ایران علیه رژیم ستم شاهی در راس صوفیان بیدخت قرار داشت، بختیار که نگون بختی او کاملا آشکار بود، مورد حمابت قطب العارفین بیدخت بود و حتی صوفیان آن جا به نفع بختیار تظاهرات بر پا کردند.
وی پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، از سوی دادسرای انقلاب اسلامی احضار شد و به ناچار به طرف تهران فرار کرد و مدت چهارده سال جرات برگشت به خانقاه بیدخت را نداشت. تا آنکه پس از مرگش در شهریور 1371 ه ش جنازه اش را به بیدخت آورده و در مقبره جدش سلطان محمد دفن نمودند.
پنجمین قطب خانقاه بیدخت علی تابنده (محبوب علیشاه) است که از طرف پدرش سلطان حسین تابنده به این منصب انتخاب گردیده است. ششمین قطب، آقای نورعلی تابنده برادر سلطان حسین تابنده «مجذوب علیشاه» می باشد.

منابع:
1-در کتاب سیری در تصوف ص 188 آمده است «ملا سلطان فرزند حیدر در بیدخت در سال 1251 ه ق در بیدخت متولد شد و در سال 1327 ه ق به وسیله عبد الله و عبد الکریم و جعفر و مهدی نامان با تحریک حاج ابوتراب خفه شد.»
2-بیدخت را بشناسیم، ص 103  
برای مطالعه بیشتر در این زمینه رجوع شود به کتاب: «در خانقاه بیدهت چه می گذرد؟» اثر ناشر الاسلام گنابادی