غصب خلافت
زندگی عمر بن خطاب، قبل از اسلام تا رحلت پیامبر و بعد از آن که بنای خلافت خودش را برای بعدها فراهم کرد، از جهاتی قابل تامل و حائز اهمیت است؛ او یکی از صحابه است که علاوه بر ضعفهای روحی فکری، کاستی‌های فراوانی از نظر دینی و اعتقادی داشت که در نوع خود منحصر به فرد است.
تقطیع روایات و نشان دادن راهی غیر صحیح از سوی هیچ کس قابل اغماض نیست. این عمل را می توان در صحیح‌ترین کتاب اهل‌سنت یعنی صحیح بخاری یافت کرد. او روایتی که دال بر ارتباط ناخوشایند میان اهل‌بیت و صحابه را بیان می‌کند، تقطیع کرده است.
شیعیان با توجه به حمل معنای کلمه ولی بر سرپرستی و خلافت، به امامت و ولایت بلافصل امام علی (علیه‌السلام) باور دارند. با بررسی تنها چند روایت در کتب حدیثی اهل سنت می‌توان گفت که کلام ایشان صحیح است.
علم لدنی پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به حضرت علی (علیه‌السلام) به مصداق حدیث شریف و متواتر (انا مدینه العلم و علی بابها) منتقل گردید، اما برخی از صحابه طمّاع با کودتا و دسیسه بازی، خلافت و جانشینی پیامبر را تصاحب کردند، در حالیکه نه علم آن را داشتند و نه لیاقت و شایستگی، لذا مکرر به عجز خود اقرار می‌کردند.
خلفایی که شایستگی جانشینی پیامبر را نداشتند، در مناسبتهای مختلف، خود اقرار و اعتراف به چیزی را کردند که به آن منصوب نشده بودند، اما بعد از رحلت پیامبر به خاطر هوا و هوس دنیوی وارد آن شدند؛ لذا خلفا هر از گاهی که از سؤالات دیگران عاجز می‌شدند، دست به دامن حضرت علی (علیه‌السلام) می‌شدند.
بر فرض اثبات بیعت حضرت علی با خلفا پس از شش ماه نمی‌توان حقانیت خلفا را ثابت کرد، زیرا حضرت علی (علیه‌السلام) به جهت حفظ مصالح اسلام با خلفا همکاری کرد.
بعد از رحلت پیامبر اکرم، برخی از اصحاب خلافت را از دستان بهترین فرد این امت که همگان و حتی دشمنانش به آن اقرار داشتند ربودند و چنان ضربه ای را بر پیکره دین اسلام زدند که تا به الان و شاید تا روز قیامت هم کمر بلند نکند. به‌خاطر چند صباحی حکومت کردن که در آخر پشیمانی به بار آورد.
بعد از رحلت پیامبر اسلام مسیر جانشینی حضرت از محل اصلی خود منحرف شد و خلافت به دست کسانی افتاد که شایستگی و لیاقت آن را نداشتند، چرا که خود این خلفا در آخر عمر از عملکرد خود اظهار ندامت می‌کردند که چرا چیزی که شایسته آنان نبود را به خاطر هوا و هوس دنیایی آن را تصاحب کردند.
حضرت علی و امامان معصوم (علیهم‌السلام) پس از ایشان به عنوان اوصیاء و حجج الهی، تمامی ویژگی‌های پیامبر را دارا هستند. آنها در علم و خرد و عقل در بالاترین مراتب هستند. چرا که هدایت جامعه بشری بر عهده آنهاست. اما جریان سقیفه این فرصت طلایی را از امت اسلامی گرفت و با سوار شدن بر افکار جامعه، مسلمانان را به گمراهی کشاندند.
به اعتقاد شیعه مقام امامت انتصابی است و امام از سوی خداوند انتخاب می‌شود، ولی اهل سنت معتقدند که امامت انتخابی است و یکی از راه‌های انتخاب امام شورا است. اما در حقیقت شورا، راهبردی بود برای استمرار غصب خلافت.
آنگونه که از کلمات برخی از طرفداران مذهب سقیفه به دست می‌آید، خود آنها به عمل زشت اتفاق افتاده در صدر اسلام پی برده‌اند. لذا با بهانه‌های متعدد و تقطیع روایات در صدد تطهیر آن وقایع و توجیه آن افعال هستند. آیا این دور از مروت نیست که در روایات دست برده و خیانت می‌کنند تا بتوانند به اهداف خود برسند؟ آیا انتساب خلاف واقع به امام صادق کار درستی است؟
نورعلی الهی که همواره افکار و عقاید خود را شیعی معرفی می‌نماید معتقد است که امیر المؤمنین علی (علیه‌السلام) خود از حکومت کناره گیری نمودند و هیچ گونه غصب خلافتی از طرف دیگران صورت نگرفته است.
امام برای حکومت بر جامعه اسلامی، نیازمند مشروعیت سیاسی و مقبولیت از جانب مردمی است که می‌خواهد بر آنان حکومت کند؛ وگرنه مردمی که خواهان و پذیرنده‌ی حاکمیت امام نباشند امام چگونه می‌تواند بر آنان حکومت کند؟! مردم به دلائل مختلف پس از وفات پیامبر، با پشت کردن به وصیت پیامبر و کوتاهی در حق امیرالمومنین با ابوبکر بیعت کردند.
از جمله روایاتی که به عنوان ادلّه خلافت ابوبکر به آن استناد شده، روایتی است که در آن رجوع به ابوبکر در زمان فقدان پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) است؛ که در پاسخ آنان می‌گوییم علاوه بر اشکال سندی، بر فرض که چنین روایتی از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) صادر شده باشد؛ خبری است از پیامبر اکرم نسبت به آینده نه تایید ابوبکر.