از جمله مبانی رهبران و طرفداران «انجمن حجتیه»، عدم اعتقاد به ولایت فقیه و تشکیل حکومت اسلامی قبل از ظهور امام زمان عجّل‌الله‌فرجه است. این در حالی است که در زمان غیبت امام معصوم علیه‌السلام که حد مطلوب و ایده‌آل حکومت میسر نیست باید نزدیک‌ترین مرتبه به حد مطلوب را تأمین کرد و کسی که بیش از سایر مردم واجد این شرایط باشد باید زعامت و پیشوایی جامعه را عهده‌دار شود و چنین کسی جز فقیه جامع‌الشرایط شخص دیگری نخواهد بود.

در سخنرانی روز گذشته عبدالحمید، چند توصیه اخلاقی به حکومت ایران شده است و توصیه‌هایی نیز به حکومت برادرانش در افغانستان (طالبان) داشته است و هیچ سخن جدیدی در سخنان او یافت نمی‌شود؛ بلکه ظاهراً رویکرد وی دیدن عیوب خود و هم‌فکرانش شده است که اتفاق مبارکی است.

نفاق فقط مربوط به صدر اسلام یا اول انقلاب اسلامی نبوده و نیست، بلکه همه انسانها در هر زمان و در تمام حالات، در معرض این امتحان هستند؛ عبدالله بن اُبی کسی بود که پست ریاست او به علت ورود پیامبر (ص) و اسلام به مدینه از میان رفت و تا آخر عمر نتوانست قلباً با اسلام کنار بیاید.

همه جوامع به حاکم نیاز دارند و این یک ضرورت است. در اسلام حاکم نه تنها وظیفه اصلاح امور مادی و رفاهی را دارد، بلکه باید احکام را نیز طیق شریعت الهی وضع کند. این حکومت به فقیه عادل و توانا سپرده شده چرا که تنها کسی است که توانایی سنجس امور با احکام را به نحو احسن دارد.

متاسفانه برخی با پذیرش کفرآمیز بودن انتخابات، از شرکت در انتخابات جلوگیری می‌کنند. این در حالی است که انتخابات جمهوری اسلامی ایران، که جلوه‌ای از مردم‌سالاری است، در چارچوب دستورات دینی و مبتنی بر معارف دینی است.

در میراث حدیثی اهل‌سنت دو گونه روایت در باب حکومت حاکم جائر وارد شده است. برخی از روایت بر مساله سرسپردگی بر دستورات حاکم جائر دارد و برخی نیز حاکم جائر را مستحق آتش می‌داند. روایت دسته دوم با آیات قرآن هم‌سو است؛ اما برادران اهل‌سنت روایت دسته اول را برگزیده‌اند.