تشکیلات بهائیت مدعیست تعدادی بهائی در دوران جنگ تحمیلی بر ایران کشته شده‌اند اما دولت ایران آنان را بخاطر عقایدشان شهید حساب نکرده است. این در حالیست که در یک نمونه از اعتراف رسانه‌های بهائیت، رئیس جمهور وقت، شخصاً حکم شهادت یک بهائی را امضاء کرد. بعلاوه آنکه تشکیلات بهائیت خود، از شهید حساب کردن مدافعین بهائی ایران، امتناع کرده است!

مولوی عبدالحمید در انتقاد اخیر خود گفته است که فرد هشتاد، نود ساله، نمی‌تواند برای جوانان تصمیم بگیرد؛ وی در این سخن بی اساس خود، خلاف عرف بین المللی و مخالف معارف اسلامی نظر داده است تا مخالفت جدیدی علیه نظام اسلامی توسط او مطرح شده باشد.

محمد اسماعیل صلاحی برای رسیدن به ریاست، سناریوهای جدیدی به راه انداخته و آن سناریو، اتحاد صوری با بزرگان فرقه های انحرافی در ایران اسلامی است و هدف او از این اتحاد، اولاً مقابله و سقوط انقلاب اسلامی و ثانیاً به ریاست رسیدن خویش است.

عبدالحمید می‌گوید:«نه ائمه جمعه و خطبا می‌توانند مشکلات کشور را با وعظ و تبیین حل کنند و نه این مشکلات، با مداحان حل می‌شود»؛ اما خود او که از وعاظ و خطبا است، بنا بر نظر کارشناسی خودش، حلّال مشکلات نیست؛ بنابراین باید لطف کند و در مسائل سیاسی و امور حکومت داری که به مغز متفکر و صاحب تجربه و فرد دلسوز نیاز است، دخالت نکند.

تشکیلات بهائیت تلاش دارد تا با تهمت و نفرت، به فاصله‌اندازی میان مردم و حاکمیت بپردازد و در عوض خود را همسو با مردم ایران جلوه دهد؛ اما با نگاهی به سیره عملی و اعتقادی بهائیت، درمی‌یابیم که این رویکرد، بر خلاف چهره اصلی و باور بهائیت است؛ زیرا بهائیت دشمنی خود با مردم ایران را ثابت کرده، وحدت را تنها با بهائیان مجاز دانسته و آزادی خواهی را حیوانی می‌داند!

بهائیت تا زمانی یک حرکت را مردمی و خود را ملزم به دفاع از آن می‌داند که در راستای منافعش باشد؛ هر زمان هم که منافع خود را بر خلاف مردم بیند، خود را قانون‌مدار، مطیع حکومت و معترضین را اراذل و اوباش می‌خواند و از سرکوب آنان حمایت می‌کند!