عبدالحمید با حمایت از مجرمین اغتشاشات گفت، ملت ایران اعدام را نمی‌پذیرد؛ اعدام را برای هیچ کجای دنیا نمی‌خواهند. مگر در صدر اسلام چه تعداد انسان اعدام شده است. در اسلام اعدام نیست، مگر در قصاص و بعضی موارد بسیار نادر؛ اشتباه وی این است که ابتدا اعدام را به طور مطلق رد کرده و خود را با مخالفین همراه نشان داده، سپس استثنائاتی را پذیرفته؛ به جرأت می‌توان گفت، به اندازه‌ای که در ایران در مورد نریختن خون به ناحق رعایت و احتیاط صورت می‌پذیرد، در هیچ کشور دیگری در دنیا، این اتفاق نمی‌افتد.

عبدالحمید اغتشاشات علیه نظام را به انقلاب 57 تشبیه کرد و گفت بین معترضین اتحاد و انسجام ایجاد شده، اما در انقلاب 57، مردم به رهبری امام خمینی (ره) برای آزادی از یوق استکبار، استبداد شاهنشاهی و سربلندی اسلام و حفظ احکام اسلامی قیام کردند؛ در حالی‌که خواسته اغتشاشگران، کنار نهادن احکام اسلامی و اطاعت محض از آمریکا و انگلیس بود.

برخی از کشورهای عربی نظیر مصر، عربستان، اردن و امارات در اظهار نظری ناشایست، نفاق خود در مسئله فلسطین را علنی کردند. آنها در عین محکوم کردن جنایت در جنین، اقدام انتقام جویانه خیری علقم را نیز محکوم کردند. این واقعه نشان داد که این کشورها طرفدار صهیونیست‌ها هستند نه فلسطینی‌ها.

رسول خدا (ص) فرمودند: «به راستی فاطمه [بنت اسد] مادرم بود، چرا که کودکانِ خود را گرسنه می‌گذاشت و مرا سیر می‌کرد و آنان را گردآلود و ژولیده می‌گذاشت و مرا شسته و آراسته می‌داشت و معطر می‌ساخت. آری! فاطمه مادرم بود؛ به درستی‌که هیچ کس بعد از ابوطالب، مانند فاطمه، به من نیکی نکرد.»

به عبداللَّه بن عمر گفتند: چه کسی بعد از رسول خدا (ص) از همه برتر است؟ گفت، بهترین فرد بعد از پیامبر (ص) کسی است که هر چه برای پیامبر (ص) حلال بود، برای او نیز حلال بود و هر چه برای پیامبر (ص) حرام بود، برای او نیز حرام بود و او کسی نیست جز علی بن ابی‌طالب (ع).

شاپور بختیار در یکی از اعترافات خود، نتیجه سیاه بیست و پنج سال حکومت فاسد و ضدملّی پهلوی (با نقش آفرینی پررنگ بهائیان) بر ایران را تشریح کرد؛ اما آیا بهائیتی که امروزه شعار آزادی سر می‌دهد و از ناعدالتی جمهوری اسلامی گلایه می‌کند، از خفقان و ناعدالتی بی‌حد و حصری که برای ایران در دوران پهلوی به ارمغان آورد هم چیزی می‌گوید؟!