پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ با توجه به فرا رسیدن سیزده رجب و سالروز میلاد مولی الموحدین حضرت امیرالمومنین (علیه‌السلام) لازم دانستیم که قطره‌ای از فضایل بی‌شمار و بیکران آن حضرت را  بیان کنیم. امیرمؤمنان علی (علیه‌السلام) شخصیتی است آسمانی، تاریخی و جهانی برای همه زمان‌ها، مکان‌ها و ملّت‌ها که همه در مقابل او واکنش نشان داده‌اند؛ چه دوست و چه دشمن. هر که اسمی از او شنیده، یا شیفته‌اش شده و یا کینه‌اش را به دل گرفته و هر که قلبی صاف داشته، عاشق او شده است و هر که از حق و حقیقت گریزان و خواهان ظلم و بی‌عدالتی بوده، از او روی گردانده است. بنابراین به بیان القاب و فضایل مولا از زبان مردم، چه دوست و چه دشمن می‌پردازیم؛ هر چند قطره‌ای از آن اقیانوس هم نخواهد بود.

احنف بن قیس که از یاران امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) بود، در جواب معاویه در مورد حضرت چنین گفت: «آن حضرت سه چیز را گرفته بود و سه چیز را رها کرده بود؛ آن‌گاه که سخن می‌گفت دل همه را به دست می‌گرفت. وقتی کسی با او سخن می‌گفت، خوب گوش می‌داد و اگر کسی با او مخالفت می‌کرد، آسان‌ترین راه را بر می‌گزید. جدال و هم‌نشینی با نابکار را ترک می‌کرد و اگر کسی از او عذر می‌خواست، از آن دست می‌کشید.»[1]

هنگامی‌که بحیرای راهب، پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را در کودکی و به همراه عمویش ابوطالب زیارت کرد، از نبوت وی خبر داد و به ابوطالب گفت تو هم فرزندی به دنیا می‌آوری که دارای چنین اوصافی است؛ او سید العرب، ربّانی العرب و ذوالقرنین آن خواهد بود؛ حقّ شمشیر را به خوبی ادا می‌کند؛ نامش در آسمان‌ها علی است. ذکر او در روز قیامت بعد از انبیاء اعلی الخلق است؛ ملائکه او را البطل الازهر المفلح نامیده‌اند. به کسی نظر نمی‌کند، مگر این‌که به فلاح و ظفر می‌رسد، به خدا! او بین اصحابش از خورشید هم شناخته شده‌تر است.[2]

معاویه فرزند یزید بن معاویه با این‌که مردم با او بیعت کردند و حدود چهل روز حکومت کرد؛ ولی خود را از خلافت غصبی خلع کرد و بر منبر رفت و از اهل بیت (علیهم‌السلام) ستایش کرد و در مورد امام علی (علیه‌السلام) گفت: «او که قدرش از همه مهاجران عظیم‌تر، قلبش شجاع‌تر، علمش بیشتر، ایمان آوردنش زودتر، منزلت و مقامش شریف‌تر و مصاحبتش با پیامبر قدیمی‌تر، پسر عموی رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) علی افضل این امّت است.»[3]

جد او معاویه نیز که دشمن درجه یک امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) بود، از عبدالله بن عباس سؤال می‌کند: نظرت در مورد علی (علیه‌السلام) چیست؟ وی چنین پاسخ داد: «درود خدا بر ابوالحسن! به خدا قسم که او پرچم هدایت بود؛ مرکز پرهیزکاری، خرد، دانشمندی و اصل و ریشه بذل و بخشش، کوه بزرگ عقل و دانش مردم، نوری در تاریکی‌ها، راهنمای راه بزرگ خدا، متمسک به حبل و ریسمان محکم خدا، دارای مجد و مقام عالی، رهبر دین و تقوا او که بزرگ بود و ردای بزرگواری به تن داشت.»[4]

پی‌نوشت:
[1]. ورّام بن أبی فراس، مجموعة ورّام (تنبيه الخواطر و نزهة النواظر)، ج2، ص14، نشر مكتبه فقيه‌ قم.
[2]. علامه مجلسی، بحار الانوار، ج38، ص42.
[3]. ابوالقاسم علی بن حسن بن هبة الله (ابن عساكر)، تاريخ دمشق، ج42، ص411، نشر دار الفكر للطباعة والنشر والتوزيع.
[4]. أبوالقاسم طبرانی، المعجم الكبير، ج10، ص239، تحقیق: حمدی بن عبدالمجيد سلفی، نشر مكتبه ابن تيميه – قاهره، «رحِمَ اللهُ أَبَا الْحَسَنِ، كَانَ وَاللهِ عَلَمَ الْهُدَى، وَكَهْفَ التُّقَى..»