ابن‌تیمیه، نه تنها با امیرمؤمنان (علیه السّلام) علناً دشمنی می‌ورزد، بلکه از قاتل آن نیز دفاع‌های سرسختانه می‌کند؛ چنان‌که وی در «منهاج السنة النبویة» می‌نویسد: «آن که علی (علیه السّلام) را کشت، اهل نماز، روزه و خواندن قرآن بود اعتقاد داشت کشتن علی (علیه السّلام) مورد رضایت خدا و پیامبر (صلی الله

ابن‌تیمیه در اهانتی دیگر تمام دوران خلافت امیرمؤمنان (علیه السّلام) را بدترین دوران‌ها دانسته و تعبیرات زشتی را نسبت به آن به کار می‌برد: «به خوبی روشن است که دوران خلفای سه‌گانه از روی مصلحت و لطف الهی دوران بزرگ‌ترین الطاف و مصلحت‌های خداوندی بود؛ در حالی که دوران خلافت علی (علیه السّلام) زمان

قفاری از مبلغان وهابی مدعی است که عقیده بداء در نزد شیعه به عنوان سرپوشی بر اشتباهات ائمه معصومین (علیهم السلام) در خبر از غیب، به کار برده می‌شود. او به عنوان مثال به مساله اتمام دولت بنی‌عباس اشاره کرده و بر این باور است که خبر غیبی امام معصوم (علیه السلام) در این باب صحیح نبوده است.

ابن‌تیمیه در اثبات خدای مرئی، به برخی ادلّه‌ی نقلی نیز اشاره کرده که از جمله‌ی آن‌ها احادیث ذیل است: «قال (صلی الله علیه و آله): انکم سترون ربکم کما ترون الشمس و القمر.

ابن تیمیّه می‌گوید: «چون واجب الوجود از حیث وجود کامل‌ترین موجود بوده، لذا دورترین اشیاء به نیستی است، پس برای مرئی بودن، شایسته‌ترین موجودات به‌شمار می‌آید.

ابن تیمیه در کتاب منهاج السنة (شما بخوانید منهاج البدعة) می‌نویسد: «به روافض (شیعیان) گفته می‌شود: اگر ناصبی‌ها به شما بگویند: «علی (علیه‌ السلام) خون مسلمانان را حلال دانست و بدون دستور خدا و پیامبر برای ریاست خودش جنگید -و حال آن‌که حضرت حضرت فرموده: فحش دادن به مسلمان سبب فسق است و جنگ با او ک