محمد بن عبدالوهاب که ادامه دهنده تمام و کمال راه ابن تیمیه است، تمامی مسلمانانی را که به ملائکه، انبیا و اولیای الهی متوسل می‌شوند و از آنان درخواست شفاعت می‌کنند و آنان را وسیله تقرب به خداوند قرار می‌دهند، مشرک و کافر دانسته و ریختن خون آنان و غارت کردن اموالشان را جایز شمرده است.

یکی از شبهاتی که وهابیت بر مکتب اهل بیت وارد می‌کنند، بدعت وانمود کردن عزاداری برای امام حسین (علیه‌السلام) است، رستنگاه این شبهه کتاب منهاج السنه ابن تیمیه است، آن‌جا که درباره شیعه می‌گوید: «ومن حماقتهم اقامه الماتم والنیاحه علی من قتل من سنین عدیده؛ از حماقتهای شیعیان این است که مجلس نوحه ومات

واقعیت این است که وهابیت را باید آیینی بر خلاف اسلام بدانیم، زیرا اسلام شرط ورود مسلمانی را شهادتین می‌داند، اما آیین وهابیت حداقل مسلمانان شش قرن را خارج از دین اسلام معرفی می‌کنند و در واقع به جز پیروان خود، دیگر مسلمانان را کافر و ملحدی می‌دانند که باید اعمال خود را (پس از ورود به آیین وهابیت)

ابن تیمیه، رسماً اعلام کرده است: هر کس کنار قبر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌‌و‌آله‌) یا قبور افراد صالح رفته و حاجت خود را از آنان بخواهد، مشرک است. چنین شخصی را باید وادار به توبه کرد و اگر توبه نکرد، باید کشته شود.

یکی از ادله (مصادر) احکام، قول صحابی است.
زیدان، عبدالکریم، الوجیز فی الاصول الفقه، موسسه قرطبه، بی‌جا، بی‌تا، ص 423 و 425.
مقاله: «حجیت قول صحابه»

به گواهی کتب معتبر اهل سنت، اصحاب پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نه تنها در مسائل اجتهادی، برخورد مجتهدانه داشته، بلکه گاهی نیز در امور توقیفی و تصریحی (نصوص)، اجتهاد کرده‌اند. از نمونه‌های این موارد می‌توان به اقامه جماعت نماز تراویح اشاره کرد.