سلفیت و وهابیت
یکی از سخنان بی‌اساس وهابیون، ادعای کتابت قرآن توسط معاویه است. آنان جهت فضیلت‌تراشی برای معاویه به دروغ، ادعا می‌کنند که معاویه کاتب وحی بود، در حالی که ذهبی و ابن حجر عسقلانی، کتابت نامه‌های رسول خدا (ص) به سران قبایل و پادشاهان را توسط معاویه می‌دانند و ابن ابی‌الحدید امیرالمؤمنین (ع) را کاتب وحی می‌داند.
معاویة بن ابوسفیان چهره‌ی شناخته شده در دشمنی با اهل بیت (ع) بود که گاهی برای امام حسن (ع) هدایایی ارسال می‌کرد. مفتی‌های وهابی برای توجیه شخصیت او با تمسک به روایات شیعه ادعا کردند، پیامبر (ص) فقط از مؤمنین هدیه دریافت کرده‌اند. پذیرش این هدایا توسط ائمه (ع) گرفتن مقداری از حقوق غصب شده‌شان است.
غیب دانستن انبیاء وغیر انبیاء، یکی از مسائل کلامی است که از دیرباز تاکنون اندیشمندان مسلمان را به خود مشغول کرده و درباره آن اظهارنظرهای متفاوتی ابراز داشته‌اند. وهابیت در طول تاریخ برای تاختن به شیعیان این مسئله را بهانه قرار داده‌اند و با اعتقاد شیعه به علم غیب غیرانبیاء، از جمله امامان، مخالفت کرده، شیعیان را به شرک و غلو متهم کرده‌اند.
مفتی‌های وهابی با استناد به تاریخ طبری ادعا می‌کنند امیرالمؤمنین علی (ع) در روز بیعت با ابوبکر، جزء اولین نفرات بیعت کننده بوده‌اند؛ اما با بررسی در منابع معتبر اهل سنت مشخص می‌شود که این ادعا باطل است و بخاری این بیعت را بعد از شهادت حضرت زهرا (س) یعنی شش ماه بعد از به خلافت رسیدن ابوبکر می‌داند.
عصمت الهی اهل بیت (ع) مهمترین ویژگی شاخصی است که در حقیقت، وجه تمایز میان اهل بیت با دیگران است. امامان شیعه به عنوان وارثان رسول خدا (ص) کسانی هستند که از جانب خداوند متعال به عنوان هادی و راهنمای خلقت، در تبیین راه سعادت برای بشر انتخاب شده‌اند و برای ادای این وظیفه الهی، احتیاج به عصمت است تا نقصی در هدایتگری بشر پیش نیاید.
روایات متعدد و معتبری وجود دارد که پیامبر اکرم (ص) جمله «انت منّی بمنزلة هارون من موسی» را در وقایع و زمان‌های مختلف و در حالت عادی نیز ذکر کرده‌اند و فقط مختص به واقعه خاصی مانند جنگ تبوک نبوده است. بنابراین نمی‌توان گفت که فقط جانشینی حضرت علی (ع) مختص به همان واقعه خاص است و عمومیت ندارد.
عصمت، از ویژگی‌های خاص اهل بیت (ع) است که ادله نقلی فراوان دارد. وهابیون این ویژگی را رد می‌کنند. اخیراً در مورد عصمت تحدی کرده‌اند که شیعیان تنها یک روایت بیاورند که به عصمت امیرالمؤمنین علی (ع) اشاره شده باشد. بلاذری کلامی از حضرت علی (ع) آورده، که اشاره امیرالمؤمنین به عصمتشان برداشت، می‌شود.
در منابع تاریخی و روایی اهل سنت به خواستگاری ابوبکر و عمر از حضرت زهرا (س) اشاره شده است و علمای اهل سنت علت عدم این ازدواج را سن بالای شیخین نسبت به حضرت زهرا (س) می‌دانند؛ حال چگونه امکان دارد عمر، ام کلثوم را به عقد خود درآورده باشد، در حالی که از منظر محدثین اهل سنت، اختلاف سنی عمر با حضرت زهرا (س) مهمترین عامل عدم موافقت رسول خدا (ص) با این ازدواج بوده است.
روایات متعدد و معتبری وجود دارد که پیامبر اکرم (ص) جمله «انت بمنزلة هارون من موسی» را در وقایع و زمان‌های مختلف و در حالت عادی نیز ذکر کرده‌اند و فقط مختص به واقعه خاصی مانند جنگ تبوک نبوده است. بنابراین نمی‌توان گفت که فقط جانشینی حضرت علی (ع) مختص به همان واقعه خاص است و عمومیت ندارد.
مصحف حضرت فاطمه (س) کتابی است که در آن به انشاء امیرالمؤمنین علی (ع) اخبار آیندگان نوشته شده است. این اخبار را جبرئیل با حضور در منزل صدیقه طاهره (س) به اطلاع ایشان می‌رساند. وهابیون با اتهام به شیعه ادعا می‌کنند، شیعه احکام خود را از آن مصحف گرفته، اما روایات صادره از ائمه معصومین (ع) این ادعای باطل را رد می‌کند.
شنیدن صدای ملائکه و یا صحبت کردن با آنان، امری ممکن است و علاوه بر شیعیان، اهل سنت نیز به آن اعتقاد دارند. اما وهابیون که تافته جدا بافته از اسلام هستند، منکر وقوع این اتفاق هستند. دلیل آنان نقض خاتمیت انبیاء الهی است؛ در حالی که طبق این نظر ملائکه برای غیر انبیاء هیچگونه وحی و یا احکامی بیان نمی‌کنند و این سخن، ادعای وهابیون را رد می‌کند.
دشمنی وهابیون با حضرات اهل بیت (ع) برای همگان مشخص و اثبات شده است. صحبت کردن ملائکه الهی با حضرت زهرا (س) حقیقتی غیر قابل انکار است. در منابع معتبر اهل سنت ادعا شده بعضی از صحابه و تابعین با ملائکه صحبت و مصافحه کرده‌اند. بنا بر روایات موجود، این اتفاق، برای همه مسلمانان امکان پذیر است.
وهابیون با ایجاد شبهاتی پیرامون صحبت کردن حضرت زهرا (س) با ملائکه، معتقدند که چنین اتفاقی هرگز امکان ندارد. این در حالی است که در منابع معتبر روایی اهل سنت به نقل از رسول خدا (ص) به این واقعیت اشاره شده است.
مدارای امیرالمؤمنین علی (ع) با جریان فتنه و عاملان غصب خلافت، نه از روی ترس و نه تأیید و موافقت با اعمال آنان بوده است. تاریخ، شاهد زنده‌ای است که امیرالمومنین (ع) بر اساس مصلحت حفظ اسلام و نگاه داشتن دین مبین، مجبور به صبر شدند؛ زیرا منافقان درصدد بودند تا به اسلام ضربات جبران ناپذیری بزنند.