نهاد رهبری بهائیت، علی‌محمد باب را شخصی شجاع و به دنبال اتحاد، پیشرفت و بازگشائی خزائن علوم معرفی نمود. اما به راستی چگونه شخصیتی که نه تنها گامی در جهت گسترش علم و پیشرفت برنداشت، بلکه حتی از به کارگیری علوم موجود نیز منع کرد و فرمان به نابودی دگراندیشان و تمامی آثار آنان داد؛ می‌توانست به دنبال ادعاهای تشکیلات بهائیت باشد؟!

بیت العدل در پیام (مورخ: اکتبر 2019) مدعی شد که ظهور باب، سبب زدودن خرافات از جامعه و تعالیم او سبب درک حقیقت عصر جدید شده است. این در حالیست که با مراجعه به آثار سخیف و خشن باب، به خلاف این ادعای دروغین پی می‌بریم. از طرفی، با توجه به این‌که مسلک بابی پیش از نسخ، از مرزهای ایران فراتر نرفت، یعنی تنها مردم ایران خرافی بودند که باب مأمور به مبارزه با آن شد؟!

مبلّغین تشکیلات بهائیت، در مواجهه با نقد تفکرات باطل بهائی، انتقاد را مساوی با بی‌احترامی به خود دانسته و عنوان می‌کنند که باید به عقاید آنان احترام گذاشته شود! این در حالیست که احترام به عقاید باطل و مخرب بهائیت، این امکان را به پیروانش می‌دهد که به صورت سازمان‌‌یافته و بدون هیچ روشنگری درباره‌ی ماهیت پوچ آن، جامعه را به گمراهی و تباهی کشند.

نهاد رهبری بهائیت، ظهور ادعای علی‌محمد باب را عامل رسیدن عالم انسانی به معیار والای رفتار و کردار معرفی، همچنین تعالیم او را منادی مبارزه با نظام‌های سلطه‌طلب دانست. این در حالیست که باب خود، عامل گسترش جهل، نادانی و تعصب بود. کسی که نه تنها با نظام‌های سلطه‌طلب به مقابله برنخواست، بلکه خود نیز درصدد ایجاد نظامی دیکتاتوری و بی‌رحم بود.

آیا حمایت استعمارگران از بهائیت، علّتی جز دست‌نشانده بودن این مسلک شبه دینی دارد؟! چرا که اگر استعمارگران به دنبال نیت‌های خدایی و یا کسب رضایت مردمی بودند، هیچ‌گاه دست به اشغالگری و چپاول ملّت‌ها نمی‌زدند! بسی ساده‌انگاری است که همکاری همه‌جانبه‌ی استعمارگران با بهائیت را خالصانه و از سر عشق به کمالات نداشته‌ی سران بهائیت بدانیم!

تشکیلات بهائیت با استفاده از حربه‌ی تبلیغی خود، تلاش دارد تا با تحریف واقعیت در دویستمین سالگرد تولد علی‌محمد باب، او را شخصیتی مظلوم و در عین حال، استوار در ادعاهای دروغینش، به عنوان الگویی کم‌نظیر جلوه دهد! تا با استفاده از این بهانه و از این طریق، برنامه‌ی تبلیغ تبشیری و تهاجمی خود را با جدّیت به پیش برد!