یکی از موضوعات مطروحه در دین اسلام بحث حضرت مهدی (عج) است، اخبار و احادیث مربوط به آن حضرت در کتب شیعه و اهل سنت فراوان، و به‌صورت متواتر بلکه بیش از حدّ متواتر است که حتی بعضی از علمای اهل سنت هم به متواتر بودن آن‌ها تصریح کرده‌اند، و تنها اختلاف در مورد حضرت بین مذاهب اسلامی در متولد شدن و عدم تولد آن حضرت است.

این روزها خبرهای بسیار دردناکی از بلاد مسلمین اعم از عراق و شام و یمن به گوش می‌رسد. خبرهایی از قبیل قتل عام مسلمین، بریدن سر، تجاوز به نوامیس مسلمانان و نبش قبر و بسیاری خبرهای دیگر. با رجوع به تاریخ می‌بینم که این‌گونه اعمال تازگی نداشته و در صدر اسلام، کسانی که داعیه مسلمانی داشتند، مرتکب چنین اعمال زشتی شدند.

پیامبر اکرم (ص) در آخرین روزهای حیات خود، لشگری را به فرماندهی اسامة بن زید برای جنگ با رومیان تشکیل دادند که افراد سرشناسی چون ابوبکر و عمر نیز در آن حضور داشتند، ولی آنان به بهانه‎های مختلف از شرکت در آن خودداری نمودند. این درحالی بوده است که ایشان بارها و بارها علی‌رغم بیماریشان، بر منبر رفته و تاکید بر حرکت سریع آن‌ها نموده بودند.

اگر امیرمؤمنان بلافاصله پس از پیامبر اکرم به خلافت می‌رسید و خط سیری که آن حضرت ترسیم فرموده و بارها در مناسبت‌های مختلف بر آن تاکید ورزیده بود را رها نمی‌کردند، علاوه بر فواید بی‌شمار دنیوی و مادّی، موجبات سعادت اخروی آنان نیز فراهم می‌گردید. چنان‌که از سوی خود عمر بن خطّاب نیز بارها مورد اعتراف قرار گرفته است که علی (علیه السلام) لایق‌ترین شخص برای جانشینی پیامبر است.

به اقرار اهل‌سنت در صورتی که امیرمؤمنان بدون وقفه پس از پیامبر به خلافت می‌رسید، جامعه انسانی سرانجامش به بهشت و سعادت ابدی می‌انجامید. از باب نمونه ابونعیم اصفهانی گوید: «به پیامبر عرض کردند: آیا علی را به جانشینی برنمی‌گزینی؟ حضرت فرمود: اگر علی را به سرپرستی بپذیرید او را هدایت شده و هدایت کننده به راه راست خواهید یافت.»

یکی از دلایلی که بر خلافت ابوبکر اقامه شده آیات پایانی سوره «لیل» می‌باشد. اما به راستی اگر این آیه در شأن ابوبکر نازل گردیده، چرا در سقیفه که شدیدترین نزاع‌ها و درگیری‌ها بین مهاجر و انصار بر سر خلافت پس از پیامبر (صلّی الله علیه و آله و سلم) صورت گرفت و هر دو گروه به شدّت نیازمند احتجاج به دلایلی در شایستگی خود بودند؛ هیچ‌کس به این آیات استناد نکرد؟