دوران سیاسی امام باقر (علیهم السلام) یکی از سخت‌ترین شرایط سیاسی حکومت اسلام بود. دوران امامت حضرت (علیه السلام) با پنج تن از خلفای سفاک عباسی هم‌زمان بود که هر کدام شرایط خاص به خود را داشتند و این امر امام را بر این کار وا می‌داشت که شرایطی را فراهم آورد تا بتواند در این ادوار به تبیین اسلام بپردازد.

جایگاه حضرت علی (علیه السلام) چنان بلند و والا است که مخالفین و موافقین آن حضرت در وصف او عاجز ماندند، به‌طوری که برخی از عالمان بزرگ اهل‌سنت در مقابل عظمت و فضائل ایشان سر تعظیم فرود آورده و نسبت به حضرتش این‌گونه سخن گفتند که علی بن ابی‌طالب کسی است که برای ما جز عشق و محبت ورزیدن به او چیزی روا نباشد.

به حكم عقل و نقل، در ميان صحابه -هم‌چون ساير مردم- هم عادل وجود دارد و هم فاسق، هم درستكار و هم خطاكار... ليكن واضح نیست اين اعتقاد غلط از كجا در انديشه اهل سنت، سرچشمه گرفته است که تمامى صحابه را مبرّا از بدى‌‏ها دانسته و عادل شمرده‌‏اند و اعتقاد به عدالت صحابه را واجب دانسته‏‌اند؟ و بر همين اساس، آن‌چه را كه از صحابه رسيده مى‏‌پذيرند.

کثرت روایت و روایات عجیب و غریب ابوهریره از پیامبر به حدّی رسید که صدای عمر بن خطّاب را نیز درآورد و او را تهدید به تبعید کرد؛ شمس‌الدین ذهبی، از بزرگ‌ترین عالمان رجالی اهل‌سنت می‌نویسد: «سائب بن یزید از عمر شنید که به ابوهریره می‌گفت: یا نقل حدیث از پیامبر را ترک می‌کنی و یا تو را به سرزمین دوس (سرزمین مادری ابوهریره) تبعید می‌کنم.»

عبدالله بن عمر از پدرش روایت می‌کند: از پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) شنیدم که چنین لبیک می‌گفت: لبّیک اللّهمّ لبّیک، لبّیک لا شریک لک لبّیک، إنّ الحمد والنّعمة لک والملک، لا شریک لک و بر این کلمات چیزی نمی‌افزود... اما پدرم علاوه بر این کلمات چنین می‌افزود: لبّیک اللّهم لبّیک لبّیک و سعدیک و الخیر فی یدیک لبّیک و الرّغباء إلیک والعمل.»[

بدعت‌گذاری عمر در سال چهاردهم هجری در نمازی به نام «تراویح» از قطعیّات تاریخ است که حتی بخاری که معمولا سعی در سرپوش‌گذاری بر این‌ گونه حقایق تاریخی دارد، نتوانسته از نقل آن چشم‌پوشی کند: «راوی گوید: شبی همراه عمر بیرون آمده و مردم را دیدم که پشت سر شخصی نماز می‌خوانند. عمر گفت: این کار [نماز تراویح] عجب بدعت خوبی است.»