رسول اکرم پس از آن‌که مردم به درجه‌ای از شناخت و معرفت در مورد ارزش و جایگاه ایشان و همچنین برپاشدن قیامت و وجود بهشت و جهنم رسیدند، اشاره به اهمیت و جایگاه فاطمه زهرا (س) نمودند و آزار به ایشان را هم‌ردیف اذیت و آزار به خود دانستند. از این رو باید هوشیار بود که سنگ افرادی را که با ایشان ظلم کردند را به سینه نزنیم.

واقدی می‌نویسد: فاطمه (علیهاالسلام) پس از رحلت رسول خدا (صلی‌الله علیه و آله) از ابوبکر خواست که میراث آن حضرت را از چیزهایی که خداوند به رسول خود ارزانی داشته است تقسیم کند و سهم او را بپردازد. اما ابوبکر گفت: پيامبر فرموده از ما میراث برده نمی‌شود. فاطمه از دست ابوبکر خشمگین شد و پس از رحلت رسول خدا فقط شش ماه زندگی کرد.

امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) فرمود: اگر با شمشیرم بر بینی مؤمنی بزنم که مرا دشمن دارد، هرگز دشمن نخواهد داشت، و اگر تمام دنیا را در کام منافق فرو ریزم که مرا دوست دارد، دوست نخواهد داشت، این به‌خاطر آن است که پیامبر به‌صورت یک حکم قاطع به من فرموده است: ای علی! هیچ مؤمنی تو را دشمن نخواهد داشت و هیچ منافقی محبت تو را در دل نخواهد گرفت.

از جمله کسانی که در ترویج روایت دروغین «باب أبی‌بکر»، نقش مؤثری داشته، بخاری است که در کتاب خود آورده: «پیامبر فرموند: هیچ کس به اندازه ابوبکر با جان و مالش بر من منّت ننهاده، اگر بخواهم دوستی برگزینم، آن شخص ابوبکر است؛ ولی دوستی اسلامی بهتر است، همه پنجره‌هایی که به داخل مسجد باز می‌شود را ببندید، غیر از پنجره ابوبکر.»

پیامبر اکرم دو مرتبه عقد اخوت را بین خود و امیرمؤمنان جاری کرد. امّا با این حال ببینیم جاعلان احادیث نبوی در برابر این حدیث چه ساخته‌اند؛ بخاری در صحیح خود به پیامبر اکرم چنین نسبت داده که حضرت فرمود: «اگر بنا بود شخصی را برای خود به دوستی برگزینم، هر آینه ابوبکر را به دوستی برمی‌گزیدم؛ ولی دوستی، همان برادری در اسلام است.»

گرچه روایت منزلتی که درباره امیرمؤمنان نازل شده از قوّت و اتقان سند، متن و مدلول برخوردار است. امّا با این وجود جاعلان حدیث از دودمان بنی‌امیه در برابر این حدیث، حدیث دیگری را از زبان رسول خدا جعل کرده و به آن حضرت نسبت داده‌اند که آن حضرت درباره ابوبکر و عمر فرموده: «ابوبکر و عمر برای من به منزله هارون نسبت به موسی هستند.»