پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_  یکی از سؤالاتی که همیشه ذهن خوانندگان و متعصبین شیعه و هم‌چنین اهل تسنن و خوانندگان تاریخ را به خود مشغول کرده است این‌که: آیا فاطمه زهرا (سلام الله علیها) از خلفای وقت راضی بودند یا خیر؟ در این‌جا حرف‌ها و سخنان زیادی از سوی شیعیان با توجه به استنادات تاریخی بیان گردیده که به شیوه‌های مختلف بیان شده است  و از طرفی حامیان خلفای وقت نیز یا به کلی منکر چنین نارضایتی شدند و یا این‌که در نهایت و پس از این‌که شیعیان با دلایل و استنادات قوی آن را به اثبات رساندند، چاره را در این دیدند که اصل نارضایتی را قبول نموده، ولی ادعا نمایند که این مسئله یک موضوع چندان مهمی نبوده و نهایتاً در روزهای پایانی عمر صدّیقه طاهره (سلام الله علیها) ایشان از خلفاء راضی گشته و این قضیه به اتمام رسید و ضرورتی در بازنگری آن وجود ندارد.
ما در این‌جا سؤالاتی را مطرح می‌کنیم که جواب به آن‌ها از سوی منکرین نارضایتی حضرت فاطمه (سلام الله علیها) از خلفا می‌تواند راه روشنی در پاسخ به سئوالات اصلی در این مقوله شود.

1. آیا عمر بن خطاب برای گرفتن بیعت از علی (علیه السلام) با جمعیت همراه و با غلاظ و شِداد به درب خانه ایشان رفتند یا نه؟ با توجه به اسناد تاریخی در این رابطه جای انکاری وجود ندارد.[1] با این وجود چگونه می‌توان ادعا کرد که ایشان از این رفتار خشونت آمیز و تهدید به تخریب و آتش زدن درب منزلی که پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) برای آن احترام قائل بود، مکدّر نشده باشد؟ چگونه می‌توان تصور نمود، هتک حرمتی با این وضوح را عده‌ای نسبت به اهل‌بیت (علیه السلام) مرتکب شوند و همسر ایشان بی‌تفاوت از کنار آن گذشته باشد؟ آیا افراد معمولی چنین بی‌تفاوتی را از خود نشان می‌دهند، تا آن را از یگانه یادگار رسول اکرم انتظار داشته باشیم؟

2. آیا حضرت فاطمه (سلام الله علیها) برای دفاع از علی (علیه السلام) به مسجد رفتند یا نه؟[2] با توجه به آن‌چه تحت نام خطبه‌های آن حضرت در آن مکان برجای مانده است، خواننده از خواندن آن‌ها چه روحیه‌ای از ایشان در ذهن تصور می‌کند؟ آیا آن تصویر ذهنی حکایت از رضایت‌مندی دارد؟!!!

3. با توجه به وصیت آن بانوی شهیده[3] مبنی بر دفن شبانه و عدم حضور کسانی‌که به ایشان ظلم کردند، می‌توان ادعا کرد که در ملاقات عمر و ابوبکر در چند روز قبل از شهادت، رضایت ایشان را به‌دست آورده باشند؟!!!

امید است خوانندگان محترم وجدان خویش را در مقابل استنادات موجود قرار دهند و بر حکم آن گردن نهند و بیش از این سر خود را در جهل و نادانی فرو نبرند که تا رسیدن به حقیقت راهی نیست. خداوند برای بازگشت کنندگان بسیار آمرزنده و مهربان است و البته برای کسانی‌که از سر لجاجت و عناد، حقیقت را کتمان کنند بسیار سخت‌گیر خواهد بود.

پی‌نوشت:
[1]. بلاذری، انساب الأشراف، دار الفکر- بیروت، أمر السقیفة، ج2، ص268
[2]. ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، بیروت، ج16، ص233
[3]. علامه مجلسی، بحار الانوار، ج 43، ص 214