عده ای از دراویش و متصوفه، قطب را امام وقت می‌دانند، در حالی که ظاهراً سعی می‌کنند نشان دهند ائمه (علیهم‌السلام) را قبول دارند؛ ولی در آثار و افکار رهبرانشان مسئله طور دیگری است. برای‌ مثال: در فصلنامه «عرفان ایران» که منسوب به فرقه گنابادیه است، آمده است: «اعتقاد به وجود امام به عنوان قطب عالم امکان با مفهوم قطب درتصوّف تقریبا یکسان است.»

از اعتقادات صوفیه پرداخت عشریه به جای خمس اموال است. این اعتقاد را ملا سلطان به نحوی توجیه می‌کند و حال آنکه ملا سلطان با اینکه خود را مجتهد می‌داند، ولیکن می‌گوید در امر فتوی دادن دخالت نمی‌کند و این حوزه را به فقها می‌سپارد و دیگر اینکه کسانی هم که قائل به تحلیل خمس هستند نیز به یکباره خمس را حلال نکرده اند.

در طول تاریخ بوده‌اند کسانی که در مشرب‌های مختلف صوفی‌گری که در عالم تصوف نظرات مختلفی از موضوعی واحد ارائه کرده‌اند، اما اینکه قطبی از اقطاب امروزه نظری بدهد، سپس همان قطب مجدداً کلام خود را در جای دیگر نقض کند، موضوعی است که به اساس اعتقادات تصوف برمی‌گردد و اين بدان معناست که اعتقادات تصوف همگام با سیاست‌های دولت‌های وقت تغییر کرده است.

صوفیه از شمار فرقه‌هایی است که در آداب و مناسک خود از دیگر ادیان و فرقه‌ها تأثیراتی گرفته است. در زمره فرقه‌هایی که صوفیه از آنها متأثر شده است، "فرقه مرجئه" می‌باشد و می‌توان گفت که عقیده مرجئه با تفکیک عمل از ایمان بستر مناسبی برای توجه عقاید تصوف، خصوصاً در مساله طریقت و شریعت و جواز ارتکاب معاصی فراهم ساخته است.

گلشن راز حالات و وضعیت اولیای صوفیه را چنین بیان می‌کند: «اولیاء به‌حسب حالات مختلفی که در آنان وجود دارد، به چند دسته تقسیم می‌شوند: بعضی از اولیاء در باب سکرانه و در مستی، اسرار الهی را افشا می‌کنند، مثل منصور حلاج که متهم به زندیق و الحاد گردید و برخی از اولیاء گوهر اسرار را در صدف مخفی نگه می‌دارند و هر چه می‌گویند شرح صدف و شریعت است.

خرقه یکی از آداب صوفیه است که درمورد آن سخن‌های بسیاری گفته شده است. برخی از صوفیه سعی کرد‌ه‌اند برای خرقه پوشی مستند روایی ذکر کنند و برخی دیگر معتقد شده‌اند که در صوفیه نخستین چیزی که امروزه از آن به خرقه صوفیه یاد می‌شود وجود نداشته و خرقه و خرقه پوشی از روی ضرورت بوده است كه بعدها از روی كج‌فهمی به يك سنت مبدّل شد.