در فرهنگ قرآن به کسی «مرده» گفته می‌شود که با خدا و ولی خدا، آشنا نباشد، هر چند از حیات ظاهری برخوردار باشد و نفس بکشد. از این‌رو امام معصوم می‌فرماید: اگر انسانی بمیرد در حالی‌که امام زمان خود را نشناسد تا مطیع ولیّش باشد، به مرگ جاهلی از دنیا رفته است، زیرا در حقیقت چنین فردی هم اکنون مرده و از حیات بی‌بهره است.

نام‌هایی که برای مادر امام زمان (علیه السلام) نقل شده، نرجس، ریحانه، صقیل و سوسن است، و نام حکیمه که برای مادر امام ذکر شده که نام عمه امام عسکری (علیه السلام) و دایه امام زمان بوده، توسط ابن طلحه شافعی که احتمالاً در روايات ولادت ديده و بين این دو نام خلط كرده است، وارد کتب شده است.

آمدن روزی در دنیا که در آن خبری از جنگ و فساد و خونریزی و غیره نباشد را همه اُمم در آیین خود دارند و به آن نوید داده‌اند. خداوند در آیاتی از قرآن به آن اشاره نموده و مذاهب قبل، از جمله یهود نیز به آن خبر داده است و این‌که موعود بر اساس باطن افراد که همان واقعیت پنهان شده است حکم خواهد راند و بال‌های وی از شفا خواهد بود.

در ادیان ابراهیمی و غیر ابراهیمی اعتقاد به نجات‌دهنده‌ای است که عدالت را در عالم برقرارسازد، اما عده‌ای خود را به دروغ جای آن منجی جا می‌زنند که برای شناخت مدعی دروغین باید بدانیم که امام معصوم و دارای علم و وقار بوده و دارای معجزه و یا کرامت خاص است، هم‌چنین باید بتواند با هر لغت و زبانی سخن بگوید و در جواب سؤالات در نماند.

منجی‌گرایی ریشه در همه‌ی ادیان ابراهیمی و غیر ابراهیمی دارد؛ به عبارت دیگر اعتقاد به ظهور منجی، در بسیاری از اقوام اروپایی قدیم نیز پیدا می‌گردد، که نمونه‌هایی از آن در میان سرخ‌پوستان آمریکایی، و در مکاتب کنفوسیوس، دائو و مانی بیان شده است، که این گرایشات نیز به دنبال منجی موعود، برای رسیدن به آرمان‌های خود در آخرالزمان هستند.

در بخش‌های متعدّدی از کتاب مقدّسِ یهودیان به فوائد ظهور منجی اشاره شده و جهان پس از ظهور منجی موعود، ترسیم شده است. عدالت منجی موعود و فراگیر شدن عدالت او در جهان، یکی از شاخص‌های فوائد ظهور منجی موعود در آیین یهود است. از جمله این‌که در کتاب مقدس چنین آمده: «امّا برای شما که از اسم من می‌ترسید، آفتاب عدالت، طلوع خواهد کرد و بر بال‌های وی شفا خواهد بود.»