پایگاه جامع فرق، ادیان ومذاهب_ منجی به معنای نجات دهنده و در اصطلاح کسی است که نوید به او در ادیان ابراهیمی و غیر ابراهیمی به‌وفور آمده و تقریباً می‌توان همه مردم جهان را به‌نوعی از منتظران آن انسان پاک و خیرخواه دانست. چرا که این جهان مملو از اذیت و آزارهای حاکمان ظالم و ستمگری بوده که در طول تاریخ با سوء استفاده از قدرت و جایگاه خویش بر مردم ستم روا می‌داشتند و در پی رونق زندگی چند روزه خویش می‌باشند و از این‌رو تمان مردمان ستم‌دیده و تمام انسان‌های آگاه و حقیقت‌بین انتظار دولتی را می‌کشند که در آن، همه چیز در عین عدالت و برابری و با توجه به استحقاق‌ها در میان مردم تقسیم شود و جهان به صورت یک مدینه فاضله، محلی أمن برای ساکنین آن گردد.

انتظار آمدن مهدی موعود که انتظاری خوب و شایسته با نیات و اهداف عالیه در بین انسان‌های خداجو و پاک‌سرشت مطرح است، عده‌ای را بر آن داشته تا از این رویداد عظیم که در آینده اتفاق خواهد افتاد، سوء استفاده نموده و در هر عصر و دوره‌ای شاهد مدعیان دروغین مهدویت باشیم. مدعیانی که با اهداف باطل و صرفاً به جهت بهره‌وری از مطامع ناچیز دنیوی، با اعتقادات خالصانه مردم بازی می‌کنند و چه بسا در این مسیر عده‌ای را نیز گمراه می‌گردانند. دین اسلام و خاصه مذهب تشیّع، به‌عنوان تکمیل کننده بشارت به آمدن منجی مواردی را بیان نموده که در جهت شناخت این مسئله بسیار راه‌گشا می‌باشد.

در این میان راه‌هایی برای شناخت مدعیان دروغین از منجی واقعی وجود دارد، که در واقع با شناخت خصوصیات امام و دیده نشدن آن در مهدیان دروغین می‌توان به آن پی برد که در ادامه به شرح و توضیح آن خواهیم پرداخت:
1. سکینه و وقار، علم و دانش و وصیت آشکار.
«مغیره نضری گوید به امام صادق (علیه السلام) عرض کردم: چگونه می‌توان امام را شناخت؟ فرمود: با سنگینی، وقار، علم و وصیت امامِ پیشین.»[1]
2. همیشه حاضر به جواب دادن سؤالات و دانا به علم آینده باشد و هم‌چنین بتواند با هر لغت و زبانی سخن بگوید.
برگرفته از متن حدیثی که ابوبصیر از امام موسی بن جعفر (علیه السلام) نقل کرده و امام به موارد فوق اشاره نمودند.[2]
3. معصوم از خطا و اشتباه باشد و دچار لغزش و اشتباه و یا فراموشی نگردد.
جابر بن عبدالله انصاری از امام صادق (علیه السلام) و ایشان نیز از امیر مومنان علی (علیه السلام) نقل می‌کند که ایشان در بیان صفات امام فرمودند: «... امامی که کفیل و رهبر تو است، معصوم از گناه صغیره و کبیره است؛ لغزشی در فتوا و خطا در پاسخ نمی‌کند؛ نه سهو و نه نسیان و نه بازی به چیزی از امور دنیا دارد.»[3]
4. دارای معجزه و یا کرامت خاص باشد.
امام صادق (علیه السلام) در این خصوص می‌فرماید: «معجزه، علامت و نشانه است بر حق تعالی و آن را فقط به انبیاء، رسولان و حجّت‌های خویش إعطا می‌فرماید تا راست‌گو از دروغ‌گو ممتاز و مشخص گردد.»[4]

پی‌نوشت:

[1]. شیخ صدوق، خصال، موسسه نشر اسلامی قم 1403، تحقیق: علی اکبر الغفاری، ص200، ح12
[2]. علامه مجلسی، بحارالانوار، ج25، ص122، ح5
[3]. علامه مجلسی، بحارالانوار، ج25، ص164، ح32
[4]. شیخ صدوق، علل الشرائع، منشورات المکتبه الحیدریه، نجف اشرف، ج1، ص122، باب100