بهائیت وشیخیه
نویسنده کتاب سال‌های سکوت معتقد است بهائیان، روزهای سیاهی را پس از سقوط امپراطوری تزاری در روسیه از سر گذرانده‌اند؛ روزهای توأم با شکنجه، اخراج و اعدامی که تشکیلات بهائیت ترجیح داد بایکوت خبری شود. این درحالیست که تشکیلات بهائیت همواره با دروغ و بزرگ‌نمایی تلاش دارد تا سیمایی تاریک از ایران و شیعه به جهانیان ارائه دهد.
یکی از بهائیان آمریکایی با نقل روایتی جعلی می‌گوید که خوشا به حال کسی که کک‌های شهر عکا او را بگزند. یکی از بهائیان حاضر هم به شوخی می‌گوید که از قضا وقتی عبدالبهاء از عکا به حیفا آمد، کک و آفات را هم با خود آورد. اما پشت این شوخی، حقیقتی عجیب از کثیفی عبدالبهاء و حمام نرفتن سالی به یک‌بار او نهفته است.
پیش از اشغال فلسطین به دست انگلیس و تشکیل اسرائیل، بهائیان از زمین‌های کشاورزی آباد و پرباری در آنجا برخوردار بودند که اینک خبری از سرنوشت آن‌ها در دست نیست. اما چگونه بیت العدلی که به بهانه حقوق بهائیان و به دنبال احیای زمین‌های تشکیلاتی، مصادره‌ای و تصرف در اراضی ملّی ایران غوغا به‌پا می‌کند، نسبت به زمین‌ها، نقض حقوق و آزادی بهائیان در فلسطین اشغالی سکوت را برمی‌گزیند؟
عبدالبهاء در زمان حیات خود هشدار می‌دهد که عده‌ای از مخالفاینش به بهائیان نزدیک می‌شوند و سعی در فریب آنان را دارند و به همین خاطر باید مورد تحریم قرار گیرند. این درحالیست که محبّت و فریب، یکی از ترفندهای تبلیغ بهائیت محسوب می‌شود. با این حال، بهائیانی که از این ترفند استفاده می‌کنند، طبق سیره عبدالبهاء باید مورد تحریم همه‌جانبه قرار گیرند.
مترجم عبدالبهاء در سفر به غرب که تمدن الملک نام داشت، بخاطر دختربازی و دیر آمدن به محل اقامت توسط عبدالبهاء، با لگام اسب ادب شد. او سرانجام بخاطر تشکیل محفل اتحاد میان بهائیانی که ناقضین نامیده می‌شدند از بهائیت طرد شد. اما آیا احکام و اخلاقیاتی که در بهائیت ترویج می‌شود، نوع برخورد با تمدن الملک را تأیید می‌کند؟
بهائیان می‌نویسند که در ماجرای سفر علی‌محمد باب به مکه، دزد به خورجین شترش زد و آیات الهی‌اش را با خود برد. پیامبرنمای بهائی هم بخشی از شِبه وحی یا چک‌نویس‌های خود را به آب ریخت و محو شد. اما وقتی کلامی الهی نباشد و بر قلب مدعی پیامبری هم نازل نشده باشد، با دزدیدن خورجین شتر، ریختن به آب و گذر زمان هم از بین خواهد رفت.
در داستانی که مبلّغ بهائی نقل می‌کند، عبدالبهاء به خودستایی و نژادپرستی خاخام یهودی اعتراض می‌کند. اما در واقع عبدالبهاء خاخام یهودی را به باوری سرزنش کرد که مشابه آن در بهائیت وجود دارد؛ با این تفاوت که خاخام یهودی به صراحت عقیده قلبی خود را بیان کرد و بهائیت با زیرکی آن را پنهان می‌کند.
عبدالبهاء هنگامی که با سخنان نژادپرستانه یک خاخام یهودی مواجه می‌شود، زبان به انتقاد از او می‌گشاید. این درحالیست که با بررسی تفکرات نژادپرستانه موجود در بهائیت درمی‌یابیم که ناراحتی عبدالبهاء از خاخام یهودی، بخاطر مخالفت او با اصل نژادپرستی نبود، بلکه از این جهت بود که یهود حتی خود را برتر از بهائیان می‌داند.
سایت رسمی تشکیلات بهائیت به نقل از شاپور راسخ، از خدمات بهائیت به فرهنگ و تمدن ایرانی و واسطه بودن بهائیت برای ارتباط ایران با تمدن جهانی نوشت. اما وقتی که بهائیت جز خیانت به ایران سابقه‌ای ندارد و دستاوردش تنها تخریب فرهنگ، تمدن و مردم ایران در چشم جهانیان بوده، چگونه می‌تواند از مدیونی فرهنگ غنی و کُهن ایرانی به بهائیت سخن گفت؟
عبدالبهاء خاطره خود از دیدار با یک خاخام یهودی را اینگونه نقل می‌کند که بسیار کثیف بود و بخاطر مسئله نجاست و حرمت، از ناهار ما که مرغ بود نخورد. اما چرا عبدالبهاء که در کثیفی سرآمد بود، به کثیفی خاخام اعتراض داشت؟ چرا بهائی‌ها به حکم یهود، بر حرمت و نجاست خود اعتراض نمی‌کنند؟ و چرا به اسم عبدالبهاء تبلیغ گیاه‌خواری می‌شود درحالی که غذای حیوانی، پای ثابت میهمانی‌های او بود؟
در بیانیه‌ای تبلیغاتی که تشکیلات بهائیت برای کمیسیون سازمان ملل، در مورد لزوم برابری جنسیتی ارسال کرد، به سیاه‌نمایی از وضعیت زنان در جمهوری اسلامی پرداخت. اما تشکیلات بهائیت لازم است تا پیش از تبلیغات به اسم زن، ساختارهای فکری و تشکیلاتی ضدزن خود را اصلاح کند و بعد از آن، برای کودتای فرهنگی و جایگزینی تفکرات خود با ادیان و فرهنگ‌ها برنامه‌ریزی کند.
پشت پرده شعارهای جذاب و عوام‌فریب بهائیان در دوستی و خیرخواهی برای تمام مردم جهان، بغض و کینه‌ای نهفته است که حاضرند تمام بشر نابود شود، اما کوچک‌ترین گزندی به آنان نرسد. چنانکه شوقی افندی گفت که اگر با استفاده از بمب اتم تمام غیربهائیان نابود شوند، هیچ مانعی وجود ندارد، چرا که تمام غیربهائیان بد هستند.
تشکیلات بهائیت 15 اسفند با صدور بیانیه‌ای مدعی شد که قبرهای جدید بهائیان تهران را تخریب کرده‌اند. اما این اولین‌باری نیست که تشکیلات بهائیت به دروغ، از آزار اموات بهائی در ایران با انگیزه مذهبی خبر می‌دهد؛ تشکیلات بهائیت بارها به بهانه ایجاد حفاظ برای قبرستان، دریافت هزینه برای قبر، تعطیلی شب‌ها یا فضاسازی، جمهوری اسلامی را به مرده‌آزاری متهم کرده است.
وقتی لقب «بهائیت» را برای این فرقه به کار میبریم، برخی بهائیان، آن را توهین و نفرت پراکنی نسبت به فرقه خود می‌دانند؛ اما علاوه بر شیعیان، رهبران بهائی هم، مسلک خود را «بهائیت» خوانده‌اند. از طرفی، بهائیانی که نسبت به «بهائیت» گفتن شیعیان حساسند، خود، شیعه را فرقه ضالّه خطاب می‌کنند!