پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مبلّغ‌های تشکیلات بهائیت، هرگاه در بحث و گفتگو کم می‌آورند، دست به مظلوم‌نمایی می‌زنند. یکی از ترفندهای بهائیت برای مظلوم‌نمایی، استناد به القابی است که برای این فرقه به کار برده می‌شود؛ چنانکه عناوین «فرقه» و «بهائیت» را نوعی تبعیض و توهین برای خود برمی‌شمارند. بهائیان ادعا دارند، زمانی احترام آنان حفظ می‌شود که به جای «فرقه بهائیت»، با عناوین «دیانت بهائی» یا «آیین بهائی» از آن یاد شود.

اما آیا لقب «بهائیت» را فقط شیعیان به این فرقه می‌دهند؟ از طرفی، خود بهائیت نیز شیعه را با چه لقبی خطاب قرار می‌دهد؟ در ادامه چند پاسخ به این پرسش‌ها خواهیم داد:

اول: وقتی به متون بهائی مراجعه می‌کنیم، در می‌یابیم که حتی بهائیان و رهبران این فرقه هم، از لقب «بهائیت» برای مسلک خود استفاده می‌کنند؛ چنانکه:

الف: شوقی افندی، ولی امر بهائیان، لقب «بهائیت» را به این مسلک داده بود: «بهائیت دیانتی مستقل و هم‌تراز اسلام و مسیحیت و سایر ادیان شناخته شده جهان است».[1]

ب: همسر شوقی افندی گفته بود: «بهائیت، شریعتی است مستقل و دارای احکام و اصول مخصوصه به خود».[2]

ج: در کتاب بهائی «طراز الهی» نیز، لقب بهائیت برای این فرقه به کار برده شده است: «عرض کردم خیر قربان؛ با کمال شجاعت و شهامت در عدلیه کرمانشاه، بهائیت خود را اعلان نموده، و الحمدلله مؤیّد است».[3]

با این حال، آیا می‌توان گفت که رهبران بهائیت هم، علیه مسلک و پیروان خود نفرت‌پراکنی کرده‌اند؟

دوم: در منطق مبلّغ‌های بهائی، اگر لقب «بهائیت» توسط شیعیان برای این فرقه به کار برده شود، مظلوم‌نمایی و توهین است؛ اما اگر یک صهیونیست، لقب «بهائیت» را به کار برد، با افتخار آن را نشر هم خواهند داد! چنانکه یکی از مسئولین رسمی رژیم صهیونیستی «سُلی شاهور»، مقاله‌ای با عنوان «تجدد، بهائیت و مسئله آموزش و پرورش در ایران اواخر عهد قاجار و اوایل پهلوی» نوشته و بهائیان بدون توهین پنداشتن و با افتخار، آن را منتشر کرده‌اند.

سوم: بهائیانی که لقب «بهائیت» را توهین و نفرت‌پراکنی علیه فرقه خود برمی‌شمارند، آیا می‌دانند که پیشوایان بهائی، شیعیان و مذهب شیعه را با القابی نظیر ضالّه و گمراه خطاب قرار داده‌اند؟

چنانکه پیامبرنمای بهائیت، در کتاب «اشراقات»، شیعه را پست‌ترین حزب و امّت نامید.[4] «شوقی افندی» هم عیناً لقب ضالّه را برای مسلمانان به کار برد: «به فئه (فرقه) ضالّه دشمنان دیرین، از دو حزب سنی و شیعه اقتدا نمودند.»[5]

آری! بهائیان در عین حالی که خود نسبت به دیگر ادیان و مذاهب، توهین و نفرت‌پراکنی می‌کنند، پشت‌پرده مظلوم‌نمایی پنهان می‌شوند تا لقبی که خود به فرقه‌شان داده‌اند را دیگران به کار نبرند.

پی‌نوشت:
[1]. شوقی افندی، توقیعات مبارکه (1922-1948)، ص98.
[2]. روحیه مکسول، گوهر یکتا، مترجم: ابوالقاسم فیضی، ص334.
[3]. پریوش سمندری، طراز الهی (زندگینامه ایادی امرالله طرازالله سمندری)، انتاریو کانادا: مؤسسه معارف بهائی، 2002 م، ج1، ص439.
[4]. حسینعلی نوری، اشراقات (الواح مبارکه، شامل اشراقات و چند لوح دیگر)، نسخه خطی، ص279.
[5]. شوقی افندی، توقیعات مبارکه خطاب به احبای شرق، لانگنهاین آلمان: لجنه ملّی نشر آثار امری، 1992 م، ص321.