اسلام ناب
اختلاف افکنی بین مذاهب، یکی از حربه‌هایی است که ضررهای زیادی را در جوامع اسلامی ایجاد کرده است؛ از جمله: کاهش جایگاه ارزش‌های مذهبی، رکود جنبش‌های فکری و سیاسی و تحریک تعصب‌های بی‌جا را می‌توان از این ضررها دانست.
برخی روایات شیعه با کلماتی بیان شده که از ظاهر آن، تجسیم و جسمانیت خداوند برداشت شده است؛ در توضیح آن گفته می‌شود، شیعه معتقد به عدم جسمانیت و مرئی بودن خداست و هر چه با آن منافات داشته باشد، باید تأویل گردد؛ رواياتی که در آن معرفت به خداوند محال خوانده شده، بر رؤيت با چشم ظاهر و روایاتی که وصول و لقاء خدا را ممکن دانسته، بايد بر رؤيت قلبی حمل گردند.
برخی روایات شیعه درباره زیارت امام حسین(ع) و عرضه اعمال بندگان، با کلماتی بیان شده است که از آن تجسیم و مکان داشتن برای خدا برداشت شده است؛ در توضیح آن گفته می‌شود، شیعه معتقد به عدم جسمانیت و مرئی بودن خداست و هر چه با آن منافات داشته باشد، باید تأویل گردد.
دشمنان شیعه به حدیثی از فروع کافی ایراد گرفته‌اند و برای قبولاندن به مخاطبانشان، در معنای روایت تحریف کردند. اگر به درستی معنا شود، هیچ قبحی در این گزارش وجود ندارد، بلکه مسئله‌ای منطبق بر علم و دین است. آراستگی برای همسر در معارف دینی تأکید شده و روانشناسان نیز رعایت آن را لازم می‌دانند.
آنچه در روایات رسیده از اهل بیت علیهم‌السلام پیرامون شخصیت آسمانی حضرت فاطمه معصومه سلام‌الله‌علیها بیان شده، نشان از عظمت و بزرگی مقام این بانوی با کرامت است. بنابر آنچه در روایات اهل بیت علیهم‌السلام پیرامون شخصیت این بانوی عظیم‌الشأن بیان شده، مقام کرامت در دنیا و مقام شفاعت در قیامت و بعد از آن در طبقات بهشت، تنها گوشه‌ای از فضائل دختر موسی بن جعفر علیهما‌السلام و خواهر شمس الشموس علیه‌السلام است.
امام شناسی و علم و دانش الهی و شجاعت حضرت معصومه (س) سه ویژگی بارز شخصیت آسمانی ایشان است. مزین شدن شهر قم به قدوم با برکت ایشان، بر شرافت این شهر مقدس افزوده است. هجرت حضرت معصومه (س) به ایران برای یاری رساندن به امام رضا (ع)، نشان‌دهنده‌ی عظمت شخصیت شفیعه روز محشر یعنی حضرت معصومه (س) است.
وجود اختلافات جزئی بین مذاهب گوناگون در یک جامعه، راه را برای بهره برداری نظام‌های استعماری از این اختلافات فراهم می‌سازد. دشمنان با تقویت این اختلافات و شعله‌ور کردن آتش دشمنی و کینه بین مذاهب، باعث خشونت شده و اختلافات فکری را به‌سوی درگیری‌های فیزیکی سوق می‌دهند.
در انتقاد به منابع حدیثی شیعه برای اثبات بطلان این مذهب، روایتی از شیخ صدوق را می‌آورند و ادعا می‌کنند قاتل امام رضا(ع) راوی آن است و آن حدیث را پذیرفته‌اند؛ در حالی که از یک روایت برداشت می‌شود شخص مذکور ممدوح باشد؛ نهایتاً اگر طبق برداشت برخی علما، وی را ضعیف بدانیم، مانند حدیث ضعیف با آن برخورد می‌کنیم.
به شیعه اتهام می‌زنند که آنان امیرالمؤمنین(ع) را خدا می‌دانند و برای اثبات آن به تفسیر یک آیه مثال می‌زنند؛ در پاسخ گفته می‌شود تأویل یک آیه غیر از معنای ظاهری آیه است و در آیه مذکور، کلمه رب، بر حضرت تأویل شده است که از نظر لغوی مانعی ندارد. لفظ مختص خداوند «رب» است اگر مطلق و به تنهایی بیاید و بر «رب» مضاف، معانی غیر خدا نیز اطلاق می‌گردد.
زنی از امام صادق(ع) درباره دوستی خلفا سؤال پرسید و حضرت به دوست داشتن آنها امر کرد؛ اما تقیه‌ای بودن این حدیث، از ادامه آن مشخص می‌شود. مخالفین ادعا دارند که این روایت تقیه‌ای نیست، در حالی که اگر روایت به طور کامل بررسی شود، مشخص خواهد شد که امام خود به این امر (دوستی شیخین) معتقد نیست.
شبهه کرده‌اند که غیرممكن است مردی بتواند برای ایجاد امپراطوری خود، مردانی را با وعده بهشت تحریک كند و آنان بجنگند و خود شاهد كشته شدن آنها بوده و پیامبر خدا باشد! در پاسخ باید گفت با دقت در تاریخ صدر اسلام مشخص می‌گردد که پیامبر(ص) تدبیر می‌کردند تا حد امکان جنگی صورت نپذیرد و در صورت وقوع جنگ، از دو طرف، کمترین کشته داده شود.
بعضی از افراد، به بهانه وجود روایتی با مضمون «الباطِلُ یمُوت بِتَرک ذِكرِه»، در مقابله با فرقه‌های انحرافی منفعلانه برخورد می‌کنند؛ در صورتی که این کلام، روایت حضرات معصومین علیهم‌السلام نیست.
امام عسکری (علیه‌السلام) در دوران با برکت عمر خود، سه اقدام راهبردی و مهم را طراحی و اجرایی کردند. ایشان با زمینه سازی شبکه وکالت و ایجاد آمادگی شیعیان برای دوران غیبت حضرت بقیه‌الله (عجل‌الله‌فرجه) و ترویج تشیع به وسیله تقیه، به گسترش تشیع کمک شایانی کردند.
آتئیست‌ها شبهه کرده‌اند که غیرممكن است مردی بتواند، گردن شخصی را قطع كند، فقط برای اینكه آن زن باعث فراری دادن شدن شترهایش شد و او پیامبر خدا باشد! این استدلال، دروغ است و زنی به این دلیل به قتل نرسیده؛ مردی در زمان هجرت پیامبر(ص) بوده که مَرکب دختران حضرت را رم داده و منجر به سقط جنین و فوت ناشی از این افتادن شده که در فتح مکه، به سزایش رسیده است.