سخاوی شروع برگزاری مراسم جشن میلاد پیامبر اکرم را بعد از قرن سوم می‌داند و می‌نویسد: تمامی مسلمانان در سراسر سرزمین‌های اسلامی و شهرهای بزرگ در ایام تولد پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) مراسم جشن و سرور برگزار می‌کنند و در همان شب‌ها با دادن صدقات مختلف و خواندن مولودی به جشن و شادی می‌‌پردازند.

بلاذُری می‌گوید: «ابوبكر سراغ علی فرستاد تا بیعت بگیرد و او بیعت نكرد. عمر با آتش آمد و فاطمه او را بر آستانه درب دید. فاطمه فرمود: پسر خَطّاب! آیا تو دربِ خانه‌ام را به آتش می‌كشی؟! عمر گفت: آری!»
أنساب الأشراف، بلاذری، ج2، ص268.

زمانی که عبیدُالله بن زیاد، امام حسین (علیه‌السلام) و اصحاب او را به قتل رساند و سرهای آنان را برای یزید فرستاد، ابتدا یزید از این عمل شاد و خرسند شد، اما طولی نکشید که از کشته شدن آن‌ها نادم شده و همواره می‌گفت: خدا لعنت کند ابن مرجانه، یعنی عبیدالله بن زیاد را که او حسین را به عسر و حرج و اضطرا

قاتلان امام حسین (علیه‌السلام) در کربلا به حضرت خطاب می‌کردند و می‌گفتند: این جنگ و قتال ما با تو از روی دشمنی و عداوت با پدرت علی بن ابی‌طالب است.
ینابیع المودة، قندوزی، ج3، ص80.

سند حمله به خانه حضرت زهرا با دستور ابوبکر

نقل‌های تاریخی، حاکی از آن است که حضرت زهرا (علیهاالسّلام)، تهدیدِ عمر بن خَطّاب، مبنی بر سوزاندنِ خانه را جدّی دانسته و به واقعی بودنِ آن تصریح فرموده‌اند؛ ایشان فرمودند: به خدا سوگند! او به آن‌چه برایش سوگند خورده، عمل می‌کند!
المصنف، ابن ابی‌شیبه، ج20، ص579.