ابن حجر می‌نویسد: «گمان می‌رود که عمر از نهی خاص خداوند (در نهی از خواندن نماز میت) اطلاع داشته است. همان‌طور که قرطبی می‌گوید، به دلیل آنکه این امر از جانب خدا بر عمر نازل شده است و از قبیل انواع الهام بوده است!»
فتح الباری، ابن حجر، ج8، ص334.

در روایتی نقل شده که هنگامیکه عبدالله بن أبی منافق فوت کرد، فرزندش نزد رسول خدا آمد و از پیامبر درخواست کرد تا پیراهن خود را برای تکفین پدرش به او بدهند و پیامبر به او پیراهن خود را اهدا کردند. سپس از رسول خدا خواست تا بر جنازه پدرش نماز بخوانند.

نافع مى‌گوید: عبدالله بن عمر صداى آلت لهو را شنید؛ پس دو انگشت خود را در گوش‌هایش فرو برد و از آن راه دور شد، و به من گفت: اى نافع! آیا چیزى مى‌شنوى؟! گفتم: نه! پس انگشتش را از گوش درآورد و گفت: من با رسول خدا (صلى‌الله‌علیه‌وآله) بودم که چنین صدایى را شنید و همین کار را کرد.

شوکانى می‌نویسد: «[جواز] غنا و گوش دادن به آن از گروهى از صحابه و تابعان روایت شده است و از جمله صحابه، عمر است.»
نيل الأوطار، شوكانی، ج10، ص159.
مقاله: «اهانت به پیامبر به واسطه جعل روایت فرار شیطان از عمر»

نافع مى‌گوید: عبدالله بن عمر صداى آلت لهو را شنید؛ پس دو انگشت خود را در گوش‌هایش فرو برد و از آن راه دور شد، و به من گفت: اى نافع! آیا چیزى مى‌شنوى؟! گفتم: نه! پس انگشتش را از گوش درآورد و گفت: من با رسول خدا (صلى‌الله‌علیه‌وآله) بودم که چنین صدایى را شنید و همین کار را کرد.

تقیه در کتب اهل سنت آمده است و یک اعتقاد شیعی نیست؛ به عنوان مثال در کتاب دیلمی آمده است که کسی که تقیه نکند، دین ندارد!
الفردوس بمأثور الخطاب، دیلمی، ج5، ص186 و 210.
فیلم: «اثبات اعتقاد تقیه در احادیث اهل سنت»