اسناد
تلاش معاویه در راه ترویج سب و لعن امیرالمؤمنین در منابع تاریخی و معتبر اهل سنت ذکر شده و مشهور است.
شرح نهج‌البلاغه، ابن ابی‌‌الحدید، ج11، ص30.
مقاله: «سبّ و لعن خلفا و عایشه در بین شیعیان»
ابن ابی‌‌الحدید از ابوجعفر اسکافی، از بزرگان معتزله بغداد، سخنانی در زمینه نقش بنی امیه در ترویج سب و لعن حضرت علی (علیه‌السلام) آورده، که بسیار گویاست: «پس آنان در مدت پادشاهی خویش برای به فراموشی سپردن نام علی (علیه‌السلام) و فرزندانش و فرو نشاندن نور آنان و پنهان ساختن برتریها و خوبیها و
یکی از مفاد پیمان صلح امام حسن (علیه‌السلام) و معاویه، زبان نگاه داشتن معاویه از سبّ و لعن حضرت علی (علیه‌السلام) و شیعیان ایشان بوده است.
الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، ج3، ص272.
از امام رضا (علیه‌السلام) در مورد روایاتی که در آنها برخی از مخالفین، با نام و نشان، مورد لعن و منقَصت قرار گرفتهاند، این روایت آمده که ابراهیم بن ابومحمود می‌گوید: به امام رضا (علیه‌السلام) گفتم: در میان ما اخباری در فضائل امیرالمؤمنین و فضیلت شما اهل بیت وجود دارد که از اخبار مخالفان شماست و
ابن کثیر دمشقی با استناد به اخباری در زمینه حب رسول خدا معتقد است که مسلمانان باید پیامبر اکرم را بیشتر از فرزندان، اموال و جانشان دوست بدارند.
تفسیر القرآن العظیم، ابن کثیر، ج4، ص42.
از پیامبر اکرم (صلیاللهعلیهوآله) نقل شده است که: بنده ایمان ندارد، مگر اینکه من را از خود، عترتم را از عترت خود، اهلم را از اهل خود و ذاتم را از ذات خود بیشتر دوست بدارد.
معجم الکبیر، طبرانی، ج7، ص86.
از ابوهریره نقل شده است که رسول خدا (صلیاللهعلیهوآله) فرمودند: قسم به کسیکه جانم در دست اوست، هیچیک از شما ایمان ندارد، مگر اینکه من نزد او دوست داشتنی‌تر باشم از پدر و فرزندش.
صحیح بخاری، ج1، ص22، ح14 و 15.
صالحی شامی می‌گوید: شیخ، پیشوا، علامه نصیرالدین مبارک، مشهور به ابن طباخ، در فتوایی به خط خودش گفته است: هرگاه شخصی در این شب (شب تولد پیامبر) انفاق کند، و گروهی را که احتیاج به طعام دارد، اطعام کند، و برای آنها چیزی که شنیدن آن جایز است بشنواند، و برای مستمعینی که شوق آخرت را دارند، لباسی هدیه
سیوطی از جزری شافعی، عالم قرن نهم اهل سنت، نقل می‌کند که در کتاب «التعریف بالمولد الشریف» آورده است: روایت تخفیف عذاب ابولهب را (که به خاطر خبر تولد پیامبر، کنیزش را در راه خدا آزاد کرد) در جنهم ذکر کرده و پس از آن تصریح می‌کند، اگر کار ابولهب کافر، باعث تخفیف عذاب وی شود، پاداش آن مسلمان موحدی ک
صالحی شامی در نقد کلام یکی از کسانی‌که جشن ولادت پیامبر را صحیح نمی‌داند، می‌گوید: برگزاری جشن ولادت نبی مکرم اسلام (صلیاللهعلیهوآله)، جز به قصد شکر در این ماه شریف برگزار نمی‌شود، این معنای نیت جشن میلاد است، پس این نیت، بدون شک خوب و قابل ستایش است.
دمياطی می‌گويد: نيكو است كه از جانب خود عقيقه کنیم؛ چنان‌چه در روايتی نقل شده كه رسول خدا از جانب خودش بعد از بعثت عقيقه انجام داد؛ ادعای نووی بر بطلان اين روايت مردود است، بلكه اين روايت، حديث حسن است.
حاشية إعانة الطالبين علی حل ألفاظ فتح المعين، دمیاطی، ج2، ص560.
مقدسی می‌گوید: «انس نقل می‌کند که پیامبر پس از مبعوث شدن به رسالت، از طرف خود عقیقه کردند، که سند این روایت صحیح است.»
الأحاديث المختارة، ضیاءالدین مقدسی، ج5، ص205.
مقاله: «پیامبر اکرم در سالگرد ولادتش، قربانی كرد»
بیهقی نقل می‌کند: رسول خدا (صلی‌الله‌عليه‌وآله) بعد از رسيدن به مقام نبوت، از جانب خودش عقيقه (قربانی) کرد.
سیوطی می‌نویسد: «ولادت پیامبر بزرگ‌ترین نعمت بر ما است و وفات ایشان بزرگ‌ترین مصیبت است و شریعت ما را مأمور به اظهار شکر نعمت کرده است و شریعت ما را مأمور به صبر در مصائب کرده است. هم‌چنین شارع امر کرده است که در ولادت عقیقه کنیم. عقیقه کردن نیز اظهار شکر و شادی است به جهت مولود.