ابن صباغ مالکی می‌گوید: «امام کاظم (علیه‌السلام) نیازمندان مدینه را شبانه بررسی می‌کرد، درهم‌ها و دینارها و نفقات را به خانه‌هایشان حمل می‌کرد، اما آنان نمی‌دانستند از کجا به ایشان می‌رسد تا این‌که امام از دنیا رحلت کرد.»
الفصول المهمه فی معرفه الائمه، ابن صباغ مالکی، ص227.

ابویعلی می‌گوید: «محمد بن منصور می‌گوید: نزد احمد بن حنبل بودیم که از او پرسیدیم نظر تو در مورد این حدیث که علی فرمود: من تقسیم کننده جهنم هستم، چیست؟ او گفت مگر این روایت پیامبر نیست که به علی فرمود: جز مؤمن کسی تو را دوست نمی‌دارد و جز منافق کسی با تو دشمن نیست؟ گفتیم: بله! گفت: مؤمن کجاست؟

زمخشری می‌گوید: «علی تقسیم کننده دوزخ است، چنان‌که خود او فرمود: من تقسیم کننده آتش دوزخ هستم، یعنی اطرافیان او بر دو گروه هستند: هدایت یافتگان و گمراهان. با این توصیف، اوست که بهشت و دوزخ را تقسیم می‌کند، دوستداران او در بهشت و دشمنانش در دوزخند.»

قاضی عیاض می‌گوید: از پیامبر سؤالاتی شد و پیامبر وقایعی از آینده را خبر دادند: «از حکومت بنی‌امیه و پادشاهی معاویه، مال اندوزی آن‌ها، خروج فرزندان عباس با پرچم‌های سیاه،... کشته شدن امیرالمؤمنین، و خضاب شدن وی از خون سرش، در حالی‌که او تقسیم کننده بهشت و داخل کننده کافران در آتش دوزخ است.»

شعیب ارنؤوط، وهابی معاصر، در مقدمه «شرح مشکل الآثار» طحاوی از «امانی الاحبار» نقل کرده است، که طحاوی از بی‌معرفتی نسبت به حدیث (که ابن تیمیه به او نسبت داده)، مبرا است.
(علت این‌که ابن‌تیمیه، طحاوی را آگاه به شناخت حدیث صحیح و ضعیف نمی‌داند، صحیح دانستن حدیث ردالشمس توسط اوست)

ابن‌تیمیه جهت طعن به طحاوی، که حدیث ردالشمس امیرالمؤمنین را صحیح دانسته، نسبت جهل به طحاوی داده است.