اکثر صوفیان نخستین مدعی هستند که خداوند متعال را دیده‌اند. هرکدام از آن‌ها دیدن خداوند را به‌نحوی بیان کرده‌اند. بعضی از فرقه‌ها حتی این امر را یکی از عقاید اصلی خود می‌دانند، کما این‌که فرقه کَرّامیّه، دیدن خدا در دنیا و آخرت را جایز و ممکن می‌دانند. اما در مقابل، قرآن کریم در آیات مختلف این ادعاها را رد می‌کند و دیدن خداوند متعال را برای هیچ انسانی ممکن نمی‌داند.

کرّامیان که پیروان عبدالله کرام مؤسس فرقه کرامیه بودند. او نويسنده كتابی به نام «عذاب قبر» است. وی در آن به تبيين انديشه‌‌ها و افكار خود پرداخته ولی چون در آن مطالب غير معقول بوده بعدا عده‌ای از همفكران او اصل كتاب را با حذف مطالب سخيف تغير دادند تا بر اعتبار آن بيفزايند و ديگر اصل آن را افشاء ننمودند.

آیا گدایی کردن آن هم در قالبی سازمانی، از آموزه‌های اسلامی است؟ آیا این راه و روش سیر و سلوک به سمت خداست که از طریقی که خدا دوست ندارد به سوی او بروی!؟ و آیا اساساً از این مسیر به خدا خواهی رسید؟! اسلام حق تکدی‌گری را هم برای کسی ثابت ندانسته و در رابطه با مستمندان به همه سفارش ایشان را نموده تا آبروی ایشان با گدایی و دریوزگی از بین نرود.

صوفیه در تفسیر و تاویل آیات قرآن به‌جای استفاده از مبانی متقن عقلی و نقلی از فهم ذوقی و دلی خود استفاده می‌کنند و از ضابطۀ مشخصی تبعیت نمی‌کنند. متصوفه تفاسیر برخواسته از روحیه باطن گرایی، ذوقی و دلی را فهم حقیقی قرآن دانسته‌ و آن را علم باطن می‌دانند.

برخی از مشایخ تصوف بدون آنکه سخنان خود را به قرآن و احاديث پيامبر(صلي الله عليه و آله) مستند سازند، کلمات شطح آميزي بر زبان رانده و الهام بر بزرگان صوفیه را بخشی از قرآن و یا هم‌رديف وحي انبياء دانسته‌اند. برخی نیز به قرآن کریم توهین کرده و خواندن قرآن را سبب تاریکی دل و رساله خود را سود بخش دانسته‌اند.

برخی از متصوفه معتقدند که ورای راه شریعت راهی است که انسان می‌تواند بی‌واسطه با خداوند متعال ارتباط داشته باشند، تا جایی که برای رسیدن به این مقصود حتی قرآن و پیغمبر را هم حجاب می‌دانند. بزرگان متصوفه مردم و علمای هم عصر خود را مورد عتاب قرار داده و آن‌ها را از قرآن و روایات برحذر داشته و از ایشان می‌خواهد که خود محل وحی و الهام الهی و کاتب وحی باشند.