در یکی از شبکه‌های مجازی تحت کنترل فرقه‌ی بهائیت، مقاله‌ای در خصوص ازدواج با محارم در بهائیت، منتشر شد. نویسنده‌ی این مقاله مدعی شد که انتساب جواز ازدواج با محارم، به بهائیت، تُهمتی بیش نیست. اما با بررسی منابع بهائی، بدین موضوع پی خواهیم برد که ازدواج با محارم در بهائیت، نه یک تُهمت بی‌دلیل، بلکه یک مستند تلخ است.

در زمان اسدالله علم، لایحه‌ای به تصویب رسید که بنا بر استدلال امام و علماء موجب نفوذ و سلطه‌ی بهائیت برایران می‌شد. برطبق یکی از مفاد این لایحه افراد می‌توانستند با هر کتاب آسمانی مراسم تحلیف را به جای آورند؛ که باعث به حاشیه کشیدن قرآن و تضعیف اسلام می‌شد. با هوشیاری امام و علماء این توطئه‌ی شوم در نطفه خفه شد.

در یکی از شبکه‌های وابسته به تشکیلات بهائیت، از این‌که با روی کار آمدن دولت یازدهم انتشار مقالات برعلیه این فرقه شدت یافته، اظهار نگرانی شد. در پاسخ به اعتراض تشکیلات بهائیت می‌گوییم: حتی با در نظر نداشتن تعلیم ترک تعصب دینی، که شما را از این‌گونه اعتراضات بازمی‌دارد، مگر به محکمی عقاید خود شک دارید که از ارزیابی آن، گلایه مندید؟!

نهاد رهبری بهائیت، در پاسخ به نحوه‌ی تکمیل فرم ثبت‌نام کنکور سراسری، به جوانان بهائی توصیه می‌کند که در بخش دین، خود را پیرو یکی از ادیان آسمانی معرفی کنند. این در حالیست که بر اساس آموزه‌های بهائی، حتی برای نجات جان شخص محترم هم تقیه جایز نیست. اما این‌که بیت‌العدل چگونه حکم حرمت کتمان عقیده را زیر پای می‌گذارد، جای بررسی دارد.

با توجه به اینکه فرقه‌های شیخیه و بابیه، مقدمه‌ی تشکیل فرقه‌ی بهائیت به شمار می‌روند، از این دو فرقه بیشتر در کتب نقد بهائیت سخن رفته و کتابی جامع در این خصوص، کمتر به چاپ رسیده است. لذا مهدی نورمحمدی، اثری جامع در این‌باره با عنوان «شیخیه و بابیه در ایران»، دارای 12 فصل در 551 صفحه نوشته است که چاپ سوم آن روانه‌ی کتابفروشی‌ها شد.

از جمله نشانه‌های پیشوایان الهی، علم سرشار و فراتر از علوم بشری ایشان می‌باشد. از این‌رو، پیشوایان فرقه‌ی بهائی، در عین حال که داعیه‌ی الهی بودن دارند، در خلال آثارشان گفته‌هایی وجود دارد که وجود چنین علمی را برای آنان، مشکل می‌سازد. از این دست می‌توان به پیشگویی‌های رهبران این فرقه اشاره کرد که هیچ‌کدام مطابق با واقع درنیامده‌اند.