حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله) همواره خود را به عنوان آخرین پیامبر الهی معرفی نموده و دستور به برخورد، با مدعیان پیامبری پس از خود صادر فرموده‌اند. از این‌رو می‌توان از این اعتقاد مسلّم به امر خاتمیت(که برگرفته از محکمات آیات و روایات است)، به عنوان حجّتی بر کذب ادعای پیامبری امثال حسینعلی نوری یاد کرد.

نویسندگان بهائی با طرح این پرسش که "اگر پیشوایان بهائی ناحق بوده‌اند، پس چرا افرادی تا پای جان از آنان پیروی کرده‌اند؟" در تلاشند تا این مقاومت پیروان را به عنوان دلیلی بر مشروعیت پیشوایان خود معرفی کنند. این در حالیست که اگر کشته شدن در راه عقیده دلیلی بر حقانیت آن عقیده باشد، پس مسلک وهابی‌های انتحاری از بهائیت به حق نزدیک‌تر است!

یکی از فرزندان پیامبرخوانده‌ی بهائیت به نام مهدی، با سقوط از روزنه‌ی بام در شهر عکّا، از دنیا رفت. پیامبرخوانده‌ی بهائی نیز بلافاصله لوحی درباره‌ی مهدی نوشت و او را به اسماعيل و عيسی مسيح و امام حسين (عليهم ‏السلام) تشبیه نمود. اما آیا تشبیه این بی‌احتیاطی به فداکاری‌های عظیم، حکایت از خودخواهی بهاء ندارد؟!

نویسندگان بابی و بهائی در تعیین جایگاه محمدعلی بارفروشی (قدوس)، دچار اختلاف شده‌اند. آنان از طرفی بارفروشی را پیرو مسلک باب معرفی و از طرف دیگر، مقام او را برتر از باب می‌دانند. لذا می‌توان گفت سرکردگان دو جریان انحرافی بابیت و بهائیت، به قدری ادعاهای بی‌پایه و اساس داشته‌اند، که حتی خود در تعیین جایگاهشان، در سردرگمی مانده‌اند.

علی‌محمد شیرازی پیشوای مسلک بابیه، در طول مدت 6 سال، مقاماتی از جمله: «بابیت، مهدویت، نبوت، ربوبیت و الوهیت» برای خود قائل بوده است. اما به راستی ادعاهای متناقض و بی‌سابقه‌ی این پیشوای بابی و بهائی، به قدری مایه‌ی رسوایی وی و پیروانش گشته، که تلاش هرچه بیشتر برای توجیه آن‌ها، تنها موجبات رسوایی بیش از پیش آنان را فراهم می‌سازد.

مبلّغ بهائی در کانال خود، مدعی نوشتن نامه‌ای توسط پیامبرخوانده‌ی بهائیان می‌شود که در آن، ادعای علم الهی و اُمیّت خود را مطرح نموده است. اما لازم است بدانیم بر خلاف ادعای اُمیّت پیامبرخوانده‌ی بهائیان، مبلّغین بهائی، در عین حفظ ظاهر اُمیّت پیامبرخوانده‌ی خود، در لابه‌لای آثارشان به درس خوانده بودن حسینعلی نوری اعتراف کرده‌اند.