پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله) همواره خود را به عنوان آخرین پیامبر الهی معرفی نموده و دستور به برخورد، با مدعیان پیامبری پس از خود صادر فرموده‌اند: «أیُّهَا النّاس إنَّهُ لا نَبِیَّ بَعدِی و لا سُنَّةَ بَعدَ سُنَّتی، فَمَن إدَّعی ذلِکَ فَدَعواهُ و بِدعَتُهُ فِی النَّار، وَ مَن إدَّعی ذلِکَ فاقتُلُوهُ و مَن اِتَّبعَهُ فَإنَّهُم فِی النَّار [1]؛ ای مردم پس از من، پیامبری نیست و بعد از من، سنّت و شریعتی وجود ندارد؛ پس هرکس چنین ادعایی کند، دعوت و بدعتش در آتش است و کسی را که چنین ادعایی نماید بُکشید و کسانی که از دعوت او پیروی نمایند در آتش‌اند».
از این‌رو افرادی که پس از پیامبر اسلام (صلّی الله علیه و آله)، ادعای پیامبری و آوردن دین جدیدی کردند، مورد قهر و خشم مسلمانان و حکومت‌های اسلامی قرار می‌گرفتند و حاکمان نیز به عنوان یک تکلیف دینی، با آنان برخورد می‌کردند. در این راستا، از جمله مدعیان دروغینی که توسط حکومت‌ها به مجازات رسیدند، می‌توان به ابوالعلا معمری، مسیلمه کذاب، عبدالله بن مقفّع، احمد بن حسین کوفی (متنبّی)، سجاح دختر حارث بن سوید، طلیحه بن خولید اسدی، عبهله بن کعب (اسود عنسی) و... اشاره کرد.
حسینعلی نوری نیز که از این اعتقاد مسلّم اسلامی مطّلع بود، (بر خلاف حکم حرمت تقیه در بهائیت) جرأت علنی نمودن ادعاهای باطل خود را در ممالک اسلامی نداشت و همواره خود را به عنوان مسلمانی عابد و زاهد جا می‌زد. همچنان که او با حفظ این تقیُّدات، لقب شیخ کبیر را در میان مسلمانان آن نواحی از آن خود کرد.[2]
بنابراین می‌توان از این اعتقاد مسلّم (که برگرفته از محکمات آیات و روایات است)، به عنوان حجّتی بر کذب ادعای پیامبری امثال حسینعلی نوری یاد کرد.

پی‌نوشت:
[1]. ابوعبدالله محمد بن محمد مفید، الامالی، قم: جامعه مدرسین حوزه علمیه، 1403، ص 53.
[2]. عبدالحسین آیتی، کواکب الدرّیه، نسخه‌ی الکترونیکی، ج 1، ص 511.