دمیجی در اثبات وجوب امامت، در ابتدا به آیه 59 سوره نساء، (آیه اولی الامر)، 48 و 49 سوره مائده، و 25 سوره حدید استدلال کرده و پس از آن نگاشته است که: هم‌چنین از ادله قرآنی (در وجوب امامت) تمام آیات حدود و قصاص و امثال آن‌ها که لازم است، به‌وسیله امام اجرا شوند و آیات وجوب امر به معروف و نهی از منک

امام کاظم (علیه‌السلام) در روزی از آن روزها، نامه‌ای به هارون الرشید فرستاد و در آن نوشته بودند که: هیچ روزی از روزهای سختی و بلا، از من نمی‌گذرد مگر این‌که به همراه آن روزی از روزهای خوشی تو می‌گذرد، تا این‌که هر کدام از ما به روزی برسیم که تمام شدنی نیست و اهل باطل در آن‌جا زیان‌کارند.

در روایت صحیحی آمده است: «اگر کسی از جماعت خارج شود، یعنی بیعت خود را بشکند و یا این‌که بر امام خود خارج شود، از اسلام خارج شده است، حتی اگر نماز بخواند و روزه بگیرد. (از اسلام خارج شده و از او پذیرفته نمی‌شود)»
مسند احمد، احمد بن حنبل، ج37، ص543.

فخر رازی می‌گوید: امت اسلام اتفاق نظر دارند که برای پیامبر، در روز قیامت، حق شفاعت وجود دارد.
تفسیر الکبیر، فخر رازی، ج3، ص59.
مقاله: «پاسخ به تشبیه شیعه به مسیحیت»

طبق کلام رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، معاویه و اهل شام  باغی هستند و حکم باغی بر اساس قرآن و عقل، پایان دادن به بغی خود و رجوع به حق است؛ اما معاویه به جای آن، به فریب‌کاری و عوام فریبی خود ادامه داد و توجیه بسیار زیبایی کرد که قاتل عمار، علی (علیه‌السلام) است، چون او عمار را به میدان جنگ آورد!

ابن عبدالبر روایت نبوی در مدح عمار که «وای بر عمار! گروهی طغیان‌گر او را می‌کشند، در حالی‌که عمار آن‌ها را به بهشت می‌خواند و آن‌ها او را به سوی آتش جهنم می‌خوانند» را متواتر و از صحیح‌ترین احادیث دانسته است.
الاستیعاب فی معرفه الاصحاب، ابن عبدالبر، 1415ق، ج3، ص1140.