پاسخ به شبهات
کلام علما و بزرگان در وصف عظمت پیاده روی اربعین حاکی از واقعیتی، غیر قابل انکار است وسیره وعمل و گفتار علما جواب محکمی است بر دهان یاوه‌گویان، همان کسانی که شبهه پراکنی می‌کنند ومی‌گویند از راه دور زیارت کردن وبه قلب دوست داشتن کافی است و دیگر زیارت قبررفتن لازم نیست، اهل بیت به سختی شما راضی نیستند.
شیعه تاریخ خویش را با کربلا رقم می‌زند، از این رو در نزد او همیشه عاشوراست، هر زمینی کربلاست و هر ماهی محرم است. همیشه حسین (ع) بر ریگزارهای تفتیده کربلا شهید می‌شود، همیشه زینب پرده دورویی و تزویر را می‌درد و پیام آزادگی را به گوش همگان می‌رساند. در این مذهب، سال با محرم آغاز می‌شود و محرم ماهی است که اعتبار خویش را از خون جوشنده اباعبدالله الحسین (ع) می‌گیرد...
آیه 55 سوره مائده به صراحت دلالت بر امامت حضرت علی (علیه السلام) دارد. اما برخی از متعصبان نمی‌خواهند این مطلب را بپذیرند. بسیاری از علمای اهل سنت روایاتی را نقل کرده‌اند که این آیه در شأن حضرت علی (علیه السلام) نازل شده است.
از جمله شبهاتی که دشمنان مکتب تشیع مطرح می‌کنند، اینکه عزاداری و نوحه‌سرایی نکنید، زیرا نوحه‌سرایی از اعمال جاهلیت است. این در حالی است که امام باقر در مصیبت جدشان امام حسین گریه کرده و می‌فرمودند: هر مومنی که به خاطر شهادت حسین بن علی گریه کند و اشکش بر گونه‌اش جاری گردد، خداوند منان غرفه‌ای در بهشت به او دهد.
اشعث بن قیس در راه قتل مولا علی (ع) به ابن ملجم یاری رساند و این امر به خاطر کینه‌ای بود که از علی (ع) به دل داشت. چون مولا او را از حکومت آذربایجان خلع کرده بود. این از مظلومیت علی (ع) است، که در عصر خلافت، اشراف و سرمایه‌داران او را به خاطر عدلش تحمل نمی‌کردند، و اکنون، بازماندگان نسل بنی‌امیه به علی (ع) تهمت بی‌عدالتی می‌زنند! مظلومیتی که قرار نیست پایان یابد!
اهل بیت پیامبر (علیهم السلام) از جمله امام حسن (علیه السلام) به حدیث شریف غدیر که از پیامبر (صلی الله علیه و آله) در آخرین حج معروف به حجة الوداع نقل شده، استناد می‌کردند تا هم یاد آوری باشد و هم مسلمانان به اصل و اساس آن پی ببرند، اما فرصت طلبان به این حدیث شریف جامع عمل نپوشاندند و دین اسلام بعد از رحلت پیامبر منحرف شد.
شبهه‌ای نه چندان مهم وقوی که بعضی روشن‌فکران مطرح می‌کنند برای خدشه دار کردن پیاده روی اربعین، این که برای زیارت، پیاده روی نیاز نیست با استناد به این عبارت که در زیارت نامه «مفجعه» امام حسین وارد شده «فی قلوب من والاه قبره. قلب دوستداران آنان حرم آن‌هاست» با استناد به این عبارت می‌گویند نیاز نیست که افراد به حرم حضرات مشرف شوند.
در روایتی از اصول کافی بیعت امام سجاد (علیه‌السلام) با یزید در سفر حج یزید مطرح شده است؛ یزید پس از واقعه عاشورا به حجاز نیامده است، برای رفع مشکل این حدیث، احتمال داده‌اند که نام يزيد در این حدیث، شاید نماینده يزيد مد نظر بوده تا اشكال رفع شود؛ اما مشکلات دیگر این احتمال رفع نمی‌شود ازجمله قریشی نبودن مسلم بن عقبه و قاتل امام حسین نبودن او.
دشمنان مکتب تشیع با استناد به حدیثی از امام حسین که فرمود ای خواهر در عزای من گریبان چاک نکن، در صدد تحریم عزاداری هستند. این در حالی است که این سخن امام در موقعیتی بود که اگر حضرت زینب بی‌تابی و جزع و فزع می‌کرد، عمل او عملى صرفا عاطفى تلقى مى‌شد و مصداق بى‌صبرى به نظر مى‌رسيد. بنابراین، این سخن دلیلی بر تحریم عزاداری نیست.
یکی از شبهاتی که وهابیت بر مکتب اهل بیت وارد می‌کنند، این که در زمان پیامبر گرامی اسلام و اهل بیت، عزاداری سابقه‌ای نداشته است؛ بلکه شیعیان عزاداری را مرسوم کرده‌اند. این در حالی است که اهل بیت برای امام حسین (علیه السلام) عزاداری کردند و حتی امام علی (علیه السلام) قبل از شهادت فرزندش در مصیبت او گریه کرده است.
«مایکل کوک» مورخ و اسلام‌شناس انگلیسی، پس از آگاه شدن از واقعه تعرّض به یک زن در یکی از ایستگاه‌های قطار شهری شیکاگو در منظر عام و بی‌تفاوتی مردم نسبت به این گونه حوادث، می‌گوید: ما احساس می‌کنیم، یک نوع وظیفه‌ای داریم، علاوه بر آن که خود باید به شایستگی رفتار کنیم، دیگران را هم نیز باید از ارتکاب کارهای کاملاً ناپسند نسبت به همنوعان خود، باز داریم».
روایات و احادیث فراوانی از ائمه معصومین در نفی غلو وارد شده است که مشخص می‌کند که اهل بیت علاوه بر اینکه به این عقاید باور نداشتند، معتقدین به اینگونه افکار را از خود دور می‌کردند و به پیروان و اطرافیان و نزدیکان خود هشدار می‌دادند تا در دام آنها گرفتار نگردند.
سلفیه، شیعه را متهم به غلو می‌کند، چون ائمه را بر انبیا برتر می‌داند، این در حالی است که برتری ائمه بر انبیا اعتقادی روایی و قرآنی است.
سلفیه به شیعه اتهام غلو می‌زنند در حالی که منابع روایی شیعه احادیث بسیار زیادی در مذمت غلو دارد. چگونه ممکن است که شیعه غالی باشد و روایاتی در مذمت غلو بیان کند.