متن مقاله
غالی یا اهل غلو بودن یکی از اوصاف وقیحی است که می‌توان به یک مسلمان انتساب داد. در روایاتی که در منابع شیعه و سنی وجود دارد، شخص غالی بسیار مذمت شده است، تا جایی که در روایتی از امام رضا (علیه‌السلام) شخص غلو کننده همسان کافر قلمداد شده است. امام رضا (علیه‌السلام) در این روایت می‌فرماید: «غلات کافر هستند و مفوضه مشرک هستند. اگر کسی با آنان مجالست کند یا با آن‌ها رفت و آمد داشته باشد و با آنان غذا بخورد یا با آنان نوشیدنی بنوشد یا به آنان دختر بدهد یا از آنان دختر بگیرد یا به آنان پناه ببرد و یا از آنان امانتی بگیرد یا سخن آنان را تصدیق کند یا آنان را کمک کند ولو به یک کلمه، چنین شخصی از ولایت خدا، رسول الله و ما اهل بیت خارج شده است.»[1]
اکنون با توجه به این بار منفی که صفت غالی دارد، جریان سلفیه به شیعه اتهام غلو می‌دهد، تا از این طریق شیعه را مورد هجمه قرار دهد. شیخ علی بن نایف الشحود یکی از سلفیان معاصر، شیعه را متهم به غلو می‌کند. وی برای این‌که امت اسلام گرفتار شیعه نشوند، آن‌ها را با کیفیت غلو شیعه آشنا می‌کند.[2]
اتهام غلو به شیعه در حالی است که روایات زیادی در منابع شیعه در مذمت غلو وجود دارد. چگونه ممکن است شیعه اهل غلو باشد و این همه روایات در مذمت غلو را بیان کند. اگر کسی آشنایی مختصری با منابع روایی شیعه داشته باشد، خواهد دید که روایات فراوانی در مذمت غلو و غالی وجود دارد. کتاب بحار الانوار فصلی دارد با عنوان «باب‏ 10 نفي‏ الغلو في‏ النبي‏ و الأئمة صلوات الله عليه و عليهم و بيان معاني التفويض و ما لا ينبغي أن ينسب إليهم منها و ما ينبغي‏»[3]  که علامه مجلسی روایات زیادی را از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و ائمه اهل بیت در مذمت غلو آورده است. حدود 90 صفحه از کتاب بحار به این باب اختصاص داده شده است.
هم‌چنین شیخ حر عاملی در کتاب إثبات الهداة بالنصوص و المعجزات، فصلی را با عنوان «الباب الخامس و الثلاثون إبطال الغلو و الرد على الغلاة»[4] به این موضوع اختصاص داده است و حدود 30 صحفه درباره مذمت غلو روایت نقل کرده است.
بنابراین برچسب غالی به شیعه نمی‌چسبد و شیعه هرگز غلو نکرده و غلو نمی‌کند، بلکه اهل بیت را بندگان صالح خداوند می‌داند.

نویسنده: مجتبی محیطی

پی‌نوشت:

[1]. «الْغُلَاةُ كُفَّارٌ وَ الْمُفَوِّضَةُ مُشْرِكُونَ مَنْ جَالَسَهُمْ أَوْ خَالَطَهُمْ أَوْ وَاكَلَهُمْ‏  أَوْ شَارَبَهُمْ أَوْ وَاصَلَهُمْ أَوْ زَوَّجَهُمْ أَوْ تَزَوَّجَ إِلَيْهِمْ‏  أَوْ أَمِنَهُمْ أَوِ ائْتَمَنَهُمْ عَلَى أَمَانَةٍ أَوْ صَدَّقَ حَدِيثَهُمْ أَوْ أَعَانَهُمْ بِشَطْرِ كَلِمَةٍ خَرَجَ مِنْ وَلَايَةِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ وَلَايَةِ الرَّسُولِ ص وَ وَلَايَتِنَا أَهْلَ الْبَيْتِ‏.» مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، دارالاحیا التراث العربی، بیروت، 1403ق،  ج25، ص273.
[2]. «... وفي هذه الحلقة نتحدث عن صور من غلوهم في الأئمة، من خلال كتبهم وكلام شيوخهم، وذلك تحذيرًا للأمة وإبراءً ...». علی بن نایف الشحود، رأي شيخ الإسلام ابن تيمية بالرافضة، ج1، ص465.
[3]. مجلسی، محمد باقر، دارالاحیا التراث العربی، بیروت، 1403ق، ج25، ص261-352
[4]. شیخ حر عاملی، إثبات الهداة بالنصوص و المعجزات، بیروت، اعلمی، 1425ق، ج5، ص373-403