متن مقاله
در گفتار و سخنان امامان معصوم شیعه (علیهم‌السلام) روایات فراوانی در مورد غلوّ یاد شده است و از سوی این حضرات، کسانی‌که معتقد به آن‌ها هستند، مورد مذمت قرار گرفته، فلذا هم خودشان و هم اطرافیانشان را دستور به تبری و انزجار از آنان می‌دادند. شیعیان امامیه به عنوان شیعه و پیرو اهل بیت (علیهم‌السلام) وظیفه داشتند و دارند تا از این‌گونه اعتقادات کفر آمیز و غلط دوری نمایند، لذا در این مختصر موارد غلوّ از دیدگاه ائمه (علیهم‌السلام) را مورد کنکاش و دقت قرار می‌دهیم تا دیدگاه پیشوایان شیعه را دریابیم که خود منزجر از آن بوده‌اند:
الوهیت پیامبر اکرم و برخی از امامان از جمله حضرت علی (علیه‌السلام).[1]
ربوبیت پیامبر و امامان معصوم (علیهم‌السلام).[2]
اعتقاد به جسمیت خدا و تشبیه او به مخلوق در دیدن، شنیدن، سخن گفتن، و ...[3]
علم غیب استقلالی پیامبر و امامان- یعنی شریک بودن در علم خدا-.[4]
خالقیت و رازقیت غیر خدا.[5]
به شهادت نرسیدن برخی از امامان از دنیا رفته و زنده بودنشان.[6]
جبر مطلق، تفویض مطلق.[7]
حلول و تناسخ.[8]
برتری حضرت علی (علیه‌السلام) بر پیامبر اکرم.[9]
برده بودن مردم برای امامان معصوم (علیهم‌السلام).[10] و...
در نتیجه این جریانات افراطی و غلوّ گونه از سوی دشمنان شیعه دست‌مایه هجوم به این مذهب حق گردید، در حالی‌که پیشوایان شیعه به پیروان و دوستداران خود هشدار می‌دادند و هم فرمان به برائت از آنان را صادر می‌کردند.

پی‌نوشت:

[1]. بحار الانوار، علامه مجلسی، موسسه الرساله، بیروت، لبنان، ج25 ص264 ح1.
[2]. همان، ج25 ص265 ح6.
[3]. همان، ج25 ص266 ح8.
[4]. همان، ج25 ص266 ح9.
[5]. همان، ج25 ص266 ح9.
[6]. همان، ج25 ص308 ح75.
[7]. همان، ج25 ص273 ح19.
[8]. همان، ج25 ص324 ح93.
[9]. همان، ج25 ص269 ح12.
[10]. همان، ج25 ص268 ح10.