بیان بزرگان یک مذهب همیشه می تواند برای افراد و تابعین مذهب یک معیار قابل قبول و معیار منطقی باشد. در این بین موضوع جهاد و نگاه اندیشمندان اهل سنت درباره جهادو تعریف ایشان می تواند برای برادران اهل سنت معیار مهمی باشد تا در دام اندیشه سلفی گری نرفته و در این اندیشه غوطه ور نشوند.

داعش با استفاده از روایات نبوی در صدد این است که به جامعه اسلامی بفهماند، روایاتی که از پیامبر در رابطه با مسلمانان آخرالزمان آمده است، مرادش داعش است. این در حالی است که داعش هیچ سنخیتی با مسلمانان آخرالزمان ندارد.

در روایات پیامبر گرامی اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، فضایل اهل بیت به صورت روشن و هویدا بیان شده است، برخی از بزرگان سلفی که بغض اهل بیت، ریشه در مکتبشان دارد، چاره‌ای در کتمان این حقایق ندارند؛ مثلاً روایتی که طبری در مورد زنانی که به کمال رسیده‌اند را از قول او نقل می‌کنند، ولی قسمتی از آن را بدون اینکه کسی متوجه شود، حذف می‌کنند.

اهل سنت بر این اعتقاد و باورند که نذر کردن بر اموات شرک محض است و کسانی که این عمل را انجام می‌دهند را مشرک کافر می‌دانند هر چند از مسلمانی خارج نمی‌دانند اما کسانی را که این اعمال را انجام می‌دهند را نهی کرده و این در حالی است که در قران و روایاتن فراوانی وارد شده است و سیره و روش بزرگانشان به این عمل حاکی از آن بود که به آن مبادرت می‌ورزیدند و دلیل ایشان این بود که این عمل مستحب است و عامل آن ثواب خواهد برد اما برخی از سلفیان معاصرشان به مانند برخی دیگر از علمایشان آن را حرام می‌داتند و آن را حرام دانسته‌اند

خداوند در قرآن با صراحت تمام می‌فرماید در انتخاب دین هیچ اجباری در کار نیست لذا با این تذکر به تمام ادیان الهی دیگر مانند یهودیان و مسیحیان و دیگر ادیان فرصت کافی و وافی را میدهد تا با جستجو و تحقیق دین کامل را بیابند و اگر هم قبول نکردند تحت سیطره دین اسلام با شرایط خاص می‌توانند به زندگی مسالمت آمیز خود ادامه دهند. در مقابل این موضوع نسبت به شرک بسیار سخت گیری می‌شود چرا که شرک و بت پرستی نه تنها دین و ایین نیست بلکه نوعی عقائد پوچ و باطلی است که در روح و روان انسان‌ها نفوذ کرده و انسان را به نیستی سوق می‌دهد

بعد از رحلت پیامبر افراد پست و خبیث به خاطر خوش خدمتی و تصاحب اموال دنیایی شروع به جعل احادیث و روایات ساختگی کردند. فضائلی بیان کردند که صحابه و تایعین و حتی پیشوایان دین از فرق و مذاهب اسلامی لیاقت آن را نداشتند. لذا در اواخر سده اول هجری به خاطر این که بزرگانشان از قافله اهل بیت پیامبر و حداقل از صحابه و برخی تابعین عقب نمانند مناقبی را ذکر کردند که حتی برای صحابه زمان پیامبر هم ذکر نشده بود. آنان با این کار تلاش کردند تا جایگاه رهبران و پیشوایان خود را در بین مردم بزرگ جلوه دهند و مردم را به طرف ایشان سوق دهند