به راستی چه بر سر امت اسلام آمد که در فاصله‌ای کوتاه این چنین بدعت‌هایی در دین اسلام وارد کرده که نه تنها صدای اعتراضی از آنان برنخاست، بلکه فریاد اعتراض امیرمؤمنان (علیه السّلام) آن هم در دوران حکومتش را برنتافته و با فریاد «واعمراه» از ترس ممنوعیت نماز تراویح، در برابر اقدامات اصلاح‌گرایانه‌ی حضرت، مقاومت ورزیدند؟

دشمنان درصدد هستند که فضایل اهل‌بیت را محو کنند. لذا شبهاتی را مطرح می‌کنند. یکی از آن‌ها این است که حديث غديری كه شيعيان آن را دليل بر امامت على ابن ابی‌طالب می‌دانند در روز هجدهم ذى‌الحجة بيان شده است در حالی‌که آيه اكمال دين در نهم ذى‌الحجة نازل شده است؛ و می‌گویند چرا شیعه اکمال دین را به امامت على ابن ابی‌طالب ربط می‌دهد.

حجیت اجماع اهل حلّ و عقد مسأله‎ای حیاتی برای عقاید اهل‎سنت است. آنان هم در اصل خلافت خلیفه اول و هم در فقه، به این دلیل تمسک جسته‎اند. امّا مستندات این دلیل: فخر رازی از شافعی نقل می‎کند که سیصد بار قرآن را ختم نمود تا آیه‎ای بر حجیت اجماع پیدا کند! این ماجرا به‎روشنی نشان ‎می‎دهد که ابتدا حجیت اجماع مفروغ‎عنه فرض شده بود.

خداوند بعد از خلقت حضرت آدم (علیه السلام) براساس حکمت و مصلحت بی‌کران خویش برای هر پیامبری که برای مردم فرستاد، جانشینانی را هم به دنبال آن‌ها قرار داد تا بعد از رحلت هر پیامبر، خلیفه او بتواند ادامه دهنده فرمان و دستورات الهی باشد و این روش الهی ادامه پیدا کرد تا نوبت به پیامبر خاتم، حضرت محمد (صلی الله علیه و آله) رسید و سنت الهي همچنان ادامه يافت.

با وجود این‌که آیه «بسم الله الرحمن الرحیم» از با عظمت‌ترین آیات است، اهل‌سنت آن را از نمازحذف کردند و آن را جزو قرآن نمی‌دانند. سوالی که مطرح می‌شود این است که آیا حذف این آیه از قرآن، تحریف به حساب نمی‌آید؟ پس چرا شیعه را به تحریف قرآن متهم می‌کنند، با این‌که شیعه معتقد است در قرآن موجود، هیچ‌گونه دخل و تصرفی صورت نگرفته است.

با صرف نظر از روایات شیعه در شیوه‌ی نماز پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) با دست باز، در کتاب‌های اهل‌سنّت نیز روایاتی در این زمینه، نقل گردیده که یکی از معتبرترین آنها که نحوه‌ی نماز حضرت را بیان کرده روایتی است از ابوحمیده که در آن به خوبی شیوه‌ی نماز خواندن پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) با دست باز را بیان می‌نماید.