یکی‌از گرایش‌های فطری ارتقا و تعالی است؛ زیرا روح انسان با تجربۀ محضر خداوند متعال، تعالی را تجربه کرده است و اکنون در این دنیای فرودست، محدود و مادی اشتیاق و شور آن تجربه، قرارش را ربوده است. مکتب اکنکار به معنای سفر روح، می‌کوشد تا پاسخی به این گرایش و نیاز بنیادین ارایه دهد. هدف در اکنکار، رسیدن به آزادی معنوی در همین دوره از زندگی است.

فطرت انسان در ملکوت هم شاهد جمال، رحمت و لطف ربوبی است و هم جلال و کبریایی او را دیده و خوف و خشیتی معنوی تجربه کرده است. ما از عمق دل همان‌طور که خواهان عشق هستیم، نیازمند تجربۀ هیبت و هراس در برابر شکوه و عظمتی بی‌کرانیم؛ خوفی که دل را بلرزاند و به تپش اندازد. این تجربه‌ای سرشار از معرفت است که عشق را کامل می‌کند.

ایده ظهور منجی بزرگ که با خروج خود، عدل و قسط، گشایش و آسایش را در مقطع پایانی تاریخ حیات انسان، به ارمغان خواهد آورد و به ستم و تجاوز ظالمان در پهنه‌ی کره‌ی خاکی پایان خواهد بخشید و دولت کریمه‌ی عدل پرور و دادگستری را بنیان خواهد نهاد، عقیده‌ای است که پیروان سه‌گانه‌ی ابراهیمی و بخش چشم‌گیری از سایر ملل بدان ایمان...

«آخرالزمان» اصطلاحی است در فرهنگ ادیان بزرگ دنیا، به معنای آخرین دوران حیات بشر و قبل از برپایی قیامت. در فرهنگ اسلامی، آخرالزمان، هم دوران نبوت پیامبر اکرم (صلی‌الله علیه و آله)، تا وقوع قیامت را شامل می‌شود و هم دوران غیبت و ظهور مهدی موعود (علیه‌السلام).عصر آخرالزمان عبارت است از دوران شکوفایی تکامل اجتماعی و طبیعی نوع انسان.

پائولو کوئلیو در یکی از رمان‌های خود (با عنوان مکتوب) باور خود را چنین بیان می‌کند: «هیچکس نمی‌تواند ثابت کند که خدا وجود دارد و یا وجود ندارد. بسیاری از چیزها در زندگی برای تجربه کردن ساخته شده و هرگز توضیحی درباره‌شان داده نشده است عشق نیز یکی از همین چیزها است. خداوند -که عشق است- نیز به همچنین».

این کتاب قصه پیامبری از بنی‌اسرائیل است که از دست حاکم ظالم منطقه اَخاب فرار می‌کند، پیامبری که پائولو معرفی می‌کند، در حدّ فهم خود پائولو از پیامبری است، نه آن پیامبری که خداوند به جهانیان معرفی کرده است. پیامبر پائولو حتی به اندازه یک انقلابی معمولی هم شجاعت و استقامت ندارد به همین جهت گاهی پشیمان می‌شود و گاهی به خدا اعتراض می‌کند.