قرآن کریم امیدواری را موهبت الهی به مؤمنان می‌داند و با مقایسه میان مؤمنان و کفار، می‌فرماید هم شما از طرف دشمن به رنج می‌افتید و هم دشمن از طرف شما به رنج می‌افتد و از این جهت مساوی هستید؛ اما برتری امیدبخش مؤمنین در مقابل دشمن، این است که خدا به شما وعده پیروزی داده است، در حالی‌که همواره به دشمنان، وعده هلاکت و انقراض داده است.

تمام دانش، بیست و هفت حرف است، تمام آنچه پیامبران تاكنون بیان كرده‌اند، دو حرف از آن است؛ وقتی قائم قیام می‌كند، بیست و پنج حرف دیگرش را آشكار می‌سازد و بیست و هفت حرف علم كامل می‌شود؛ چه چیزى براى انسان امیدبخش‌تر از شکوفایی علم است؟ امید به علم رشد یافته و شکوفا شده، می‌تواند بستر امیدواری و نشاط آوری را فراهم کند و این امر جز با ظهور حضرت مهدی (عج) تحقق نمی‌یابد.

امید از نظر دینى، هدیه الهى به انسان است که زندگى بشر را به حرکت وا مى‌دارد تا تلاش و انگیزه او را پر شتاب کند. انسان به امید زنده است و با آن زندگی می‌کند؛ معنای امید در فارسی، چشم‌ داشت و آرزوی روی دادن امری همراه با انتظار تحقق آن است. این انتظار باید برای امور نیکو و نیت‌های پسندیده باشد که در این صورت انتظار برای نجات در دنیا و آخرت است.

دین اسلام در راستای جهت‌ دهی گرایش درونی امید به نجات به آینده و انتظار گشایش، مصداقِ معین مشخص کرده و سطح انتظار را توسعه و تعمیق بخشیده و به سوی حکومت جهانی سوق می‌دهد و روایات انتظار ظهور مهدی موعود (عج)، اهمیت و میزان ارزش این انتظار را نشان مى‌دهد.

فرد منتظر ظهور، باید شرایط موجود و شرایط دوران وعده داده شده را بشناسد و به تحقق وعده خداوند در مورد آینده جهان ایمان و اعتقاد داشته باشد و به حرکت و تلاش در راه زمینه‌سازى یا محقق کردن مقدمات جامعه مهدوی ادامه دهد. چنین فردی که تمام وظایف دوران غیبتش را انجام دهد، به جایگاهی می‌رسد که اگر در دوران ظهور در قبر باشد، به سراغش می‌آیند و از او می‌خواهند در جمع یاران امام زمان (عج) قرار بگیرد.

خداوند متعال از ابتدای خلقت آسمان‌‌ها و زمین، کرات و ستارگان و موجودات و مخلوقات، به دنبال هدف مشخصی است که بر طبق آن، عالم تکوین را به سمت هدف اساسى هدایت کند؛ نقطه‌اى که اوج تکامل بشریت و مخلوقات است؛ فهم این مطلب، موجب ایجاد امید و نشاط در دل منتظران و امیدواران به ظهور می‌شود.