سبک زندگی اسلامی
دین شناسی و آموزش ارکان آن و دفاع از مبانی پروردگار عالم، یکی از مهمترین وظایف مسلمانان است. امروزه و در زمان ما برای رسیدن به این توفیق الهی با ورود به حوزه علمیه، آن مقامات الهی کسب خواهد شد. از منظر اهل بیت (ع) علمای دین کسانی هستند که از تسخیر قلوب مردم توسط شیطان و عفریت‌های او جلوگیری می‌کنند.
اﺣﺴﺎس ﺗﻜﻠﻴﻒ اﻓﺮاد در ﺑﺮاﺑﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ پیرامون و میل و گرایش به جامعه ایده آل از جمله انگیزه های ورود افراد به حوزه علمیه است. به این خاطر که بدون بصیرت و آمادگی فکری و معرفتی مردم و بدون عدالت خواه شدن آنان، حکومت آرمانی عدل و صلح مهدوی صورت نمی‌‌گیرد.
بر اساس آیه‌ی 122 سوره مبارکه توبه، برای عده‌ای از مسلمانان یادگیری تخصصی مبانی دین وجوب شرعی پیدا می‌کند و قرآن کریم علاوه بر آنکه حفاظت فیزیکی و مقابله با دشمنان در میدان نبرد را واجب می‌داند، تعلیم و فراگیری دین و تفقه در آن را نیز به عنوان وظیفه الهی، بر مسلمانانی که توان و استعداد یادگیری آن را دارند، واجب می‌داند.
یکی از حقوق فرزندان، تعلیم قرآن به آنهاست. امیرالمومنین علی (ع) در این باره می‌فرماید: «فرزند را بر پدر حقی است و پدر را بر فرزند حقی، حق پدر بر فرزند آن است که فرزند در هر چیز جز نافرمانی خدای سبحان او را فرمان برد و حق فرزند بر پدر آن است که بر او نام نیکو نهد و نیکو تربیت کند و به او قرآن بیاموزد.»
مهمترین اصل اسلام ناب محمدی، اصل تساوی انسان‌ها و برابری بی‌قید و شرط انسان‌ها است و دو اصل دیگر، یعنی آزادی و برادری، در کنار آن قرار دارند. به موجب این اصل، تمام انسان‌ها، در فضیلت انسانی با یکدیگر برابر و مساوی هستند. بر خلاف اسلام ناب مورد نظر امام خمینی (ره)، اسلام غیر اصیل و آمریکایی مروج نوعی نابرابری و عدم یکسانی میان گروه‌ها و افراد است.
امام رضا (علیه‌السلام) در هجرت اجباری، از مدينه به مَرْو، پس از عبور از شهرهاى ایران وارد نيشابور شدند؛ سپس از ده سرخ و کوه سنگی عبور کردند؛ در ده سرخ به منظور دستیابی به آب، زمین را به دست خویش اندکی حفر کرده، چشمه‌ای جوشید و در کوه سنگی، امام برکت سنگ‌های این ناحیه را طلب کردند.
حضرات اهل بیت (علیهم‌السلام) همواره بر زیارت امام‌حسین (علیه‌السلام) تاکید داشته و در روایات متعددی شیعیان را به این امر مهم دعوت کرده‌اند. به خاطر اهمیت این مطلب، حتی در کتب فقهی شیعه باب مجزا با عنوان «بَابُ وُجُوبِ زِيَارَةِ الْحُسَيْنِ وَ الْأَئِمَّةِ (علیهم‌السلام)عَلَى شِيعَتِهِمْ كِفَايَةً» یا «بَابُ كَرَاهَةِ تَرْكِ زِيَارَةِ الْحُسَيْن» نوشته و تدوین شده است. اما یک سوال پیش می‌آید، آیا زیارت امام حسین (علیه‌السلام) برای شیعیان واجب است؟
زیارت امام‌حسین (علیه‌السلام) سرمایه‌ای است که شیعه همواره در طول تاریخ با تمسک به آن به خدای رحمان تقرب جسته است. با توجه به جایگاه سیدالشهدا (علیه‌السلام) دعا، زیر قبه‌ی ایشان مستجاب می‌شود و خاک قبر حضرت شفا دهنده‌ی دردها است.
زیارت قبر مطهر امام حسین (علیه‌السلام) عمل عبادی خاصی است که همواره در سخنان ائمه‌ی اطهار (علیهم‌السلام) مورد تأکید قرار گرفته است؛ اما آن‌چه به‌عنوان فضیلت خاص در زیارت سیدالشهدا (علیه‌السلام) بیان شده، تأکید بر حضور با پای پیاده هست. سنت حسنه‌ای که در طول تاریخ، شیعیان بر آن اهتمام داشته‌اند و مورد تائید و تأکید اهل بیت (علیهم‌السلام) نیز هست.
واقعه‌‌ی عظیم عاشورا و بیان نحوه‌ی شهادت برترین بندگان خدا، بیان‌کننده‌ی مظلومیت اهل‌بیت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) است؛ اما آن‌چه پرده از شقاوت لشکریان بنی‌امیه برمی‌دارد، نقل مقتل کودک شیرخواره‌ای است که مورخین اهل‌سنت با توجه به اوج مظلومیت این شخصیت، به آن پرداخته‌اند.
با توجه به این‌که شهادت امام حسین (علیه‌السلام) و اصحاب گرانقدر ایشان، روز دهم محرم اتفاق افتاده، اما چرا شیعیان از روز اول محرم به استقبال عزای سیدالشهداء (علیه‌السلام) می‌روند؟ با توجه به روایات اهل‌بیت (علیهم‌السلام)، دلیل آن علاوه بر سنت ائمه‌ی‌اطهار (علیهم‌السلام) براین نحوه عزاداری، پیراهن پاره و غرق به خون سیدالشهداء (علیه‌السلام) است که ملائکه به دستور خداوند متعال، آن را از عرش الهی آویزان می‌کنند.
ترویج تشیع، مساله‌ی مهمی است که در سیره و روش و بیانات مقام معظم رهبری (حفظه‌الله) همواره دیده و شنیده شده است. امر به تبلیغ و ترویج مذهب تشیع از جانب رهبر انقلاب سفارش شده است؛ معظم له نوشتن کتاب‌هایی مثل «ثم‌اهدیت» واعزام کارشناس و مبلغ به مناطق مشترک بین شیعه و سنی را ازجمله روش‌های تبلیغ و ترویج مذهب می‌دانند.
دکتر کریگ کانسیداین (Craig Considine) پژوهشگر امریکایی: محمد پیامبر توانست بین دین و دانش، بین دعا و عقل تعادل برقرار کند. او نخستین کسی است که در تاریخ بشر، بهداشتِ ویژه و قرنطینه‌سازی مناسب طی یک بیماری همه‌گیر (پاندمی) را پیشنهاد کرده است.
کاندیداهای انتخاباتی می‌بایست بایدها و نباهیدهای مناظرات انتخاباتی را رعایت کنند چراکه در مناظرات انتخاباتی پای آبروی نظام در میان است. کاندیداهای انتخاباتی در همه حال باید انصاف را رعایت کنند و از توهین و تخریب رقیب مقابل پرهیز کنند. ولی برخی در این میان، رقیب مقابل را با دشمن اشتباه گرفته و تا می‌توانند به جبهه مقابل با انواع و اقسام سیاه نمایی‌ها و دروغ‌ها و تهمت‌ها حمله می‌کنند تا بتوانند او را از میدان حذف کنند.