ابراهیم الجبهان در ابتدای کتاب تبدید الظلام، با توهین به مذهب تشیع می‌نویسد:
«همانند دین شیعیان، هیچ دینی در عالم پیدا نمی‌شود که این‌چنین برای آن دروغ ساخته شود و برای آن اباطیل ابداع شده باشد.»
تبديد الظلام، إبراهيم سليمان الجبهان، ج1، ص46.

رشیدرضا می‌نویسد: قیام امام حسین (علیه‌السلام) بر یزید ظالم و فاسق، حق و موافق شرع بود و خروج امام حسین (علیه‌السلام) بر امام جور و ظالمی بود که با مکر و توانایی، امر مسلمانان را به عهده گرفت و خداوند او را خوار کرد و هر کسی (کرامیه و نواصب) که او را یاری کرد خوار کرده است.

شوکانی می‌آورد: برخی از اهل علم، راه افراط پیش گرفته و حکم کردند که این نوه پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) از فرد شرابخوار و دائم الخمر نافرمانی کرد و حرمت یزید را هتک کرده است؛ خداوند آنان را لعنت کند! چه سخنان تعجب انگیزی گفتند که از شنیدن آن‌ها موی بر بدن انسان راست می‌شود.

سبط ‌ابن ‌جوزی، شرح شهادت حضرت علی اصغر (سلام‌الله‌علیه) را این‌چنین می‌نویسد: «وقتى امام حسين (عليه‌السلام) ديد كه لشکریان بر کشتن ایشان پافشارى می‌كنند، ... حسين (عليه‌السلام)، به سوى يكى از كودكانش كه از تشنگى مى‌گريست رفت. او را بر سرِ دست گرفت و فرمود: اى قوم!

دمیری، نام اشخاصی که بعد از مرگ تکلّم کرده‌اند را ذکر می‌کند و می‌نویسد: چهار نفر پس از مرگ تکلّم کرده‌اند:
یحیی بن زکریا (علیهماالسلام) هنگامی‌که ذبح شد،
و حبیب نجّار هنگامی‌که گفت «يَالَيْتَ قَوْمِي يَعْلَمُونَ»[يس/26] ای کاش قوم من معرفت و آگاهی داشتند.

ابن‌عساکر در مورد تلاوت قرآن توسط سر مقدس امام حسین (علیه‌السلام) در ملأعام و جلوی انظار عمومی مردم شام می‌نویسد: سلمه بن کهیل نقل می‌کند: من سر حسین بن علی (علیهما‌السلام) را بر بالای نیزه دیدم که این آیه‌ی قرآن را می‌خواند: «فَسَيَكْفِيكَهُمُ اللَّهُ ۚ وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ»[بقره/137] و