ما دیدیم افرادی که با این‌که تصورات عمیقی نسبت به خواسته‌ای داشتند و شرایط قانون جذب را به خوبی اجرا کردند ولی به خواسته‌ی خود نرسیدند و هیچ کسی منکر این نیست. مثلا شخص نازایی که چندین سال فرزندار شدن را تصور می‌کند حتی با فرزند خود غذا می‌خورد، مسافرت می‌رود و.... ولی بچه‌دار نمی‌شود و از این قبیل مسائل.

خوب دیدن بدی‌ها، از بین بردن احساس گناه و پذیرش آن به عنوان بخشی از واقعیت و کمال شخصی، بخشیدن خدا یا شعور برتر به خاطر هر آن‌چه فکر می‌کنیم بد بوده و در زندگی ما پیش آمده، بخشی از نگرش خوش‌بینانه است. اساسا این‌گونه مسائل می‌تواند منافع استکبار جهانی را در یک حاشیه امنیت قرار دهد.

کمال الهی در پذیرش بدی و خوبی، هردو از جانب خداست. دونالد والش از این اصل با تعبیر دوگانگی ربانی یاد می‌کند. در این دیدگاه، انسان کامل انسانی است که بدی‌هایش را مانند خوبی‌هایش به آغوش بکشد و بپذیرد و هیچ وقت احساس گناه به خود راه ندهد؛ زیرا بدی‌های درونش را نشأت گرفته از بعد تاریک الهی می‌بیند!

قرآن اصل و ثابت است و هرچه که می‌خواهد حجت باشد باید رجوع کند به قرآن تا اگر مطابق آن بود حجت شود و این چیزی است که در کلام ائمه به‌آن اشاره شده اما گاهی شاهد هستیم که افرادی سخن خود را اصل و ثابت می‌پندارند و سعی می‌کنند از قران برای حجیت بخشیدن به سخن خود استفاده کنند و این‌گونه می‌شود که دست به دامان تفسیر به‌رای می‌شوند.

مروجان قانون جذب معتقدند؛ این قانون واقعی و قطعی است که تمام رویدادهای زندگی ما بر اساس آن اتفاق می‌افتد و هم اکنون نیز زندگی ما ناشی از خواسته‌ها و تصاویر ذهنی ماست. در واقع همه در شرایطی هستند که به خواسته‌های‌شان رسیده‌اند، اما چون توجه نداشته‌اند که این خواسته‌ها همان‌طور که در ذهن‏شان می‌آید، تحقق پیدا می‌کند، کنترلی بر آن نداشته‌اند و آن‌چه نمی‌خواسته‌اند در زندگی‌شان اتفاق افتاده است.

در قانون جذب اگر کسی چیزی را به طور صحیح تصور کند و بخواهد، کائنات به او می‌دهند. بعض افراد این فرضیه را همان دعا دانسته‌اند!؟ بعضی‌ها می‌گویند همان توسل به ائمه و شفا گرفتن است؟! و حال آن‌که فرق‌های زیادی بین دعا و توسل با قانون جذب وجود دارد.